اثربخشی تمرینات یوگا بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی

مقدمه و اهداف در مطالعات مختلف به نقص تعادلی در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در مقایسه با افراد طبیعی اشاره شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات یوگا بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. مواد و روش ها در مطالعه نیمه تجربی حاضر، جامعه آماری شامل کودکان دختر 9 تا 12 ساله مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر کرمانشاه بود. آزمودنی های این پژوهش، 30 کودک بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا ویژگی های پیکرسنجی و پیش آزمون های تعادل ایستا و پویای کودکان ثبت شد. پس از همتاسازی، آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه 15 نفره کنترل و تجربی گمارده شدند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش در پروتکل تمرینات یوگا به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته شرکت کردند. پس از آخرین جلسه تمرین، مقادیر پس آزمون تعادل ایستا و پویا در شرایط مشابه با پیش آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها هشت هفته تمرینات یوگا منجر به افزایش معنادار در تعادل ایستا با پای برتر (0/001>p) تعادل ایستا با پای غیربرتر (0/001>p) و تعادل پویا در جهات مختلف (0/001>p) در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر کرمانشاه شد. نتیجه گیری با توجه به نتایج پژوهش حاضر، می توان نتیجه گرفت که تمرینات یوگا یک روش تمرینی مفید برای کمک به کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در جهت بهبود تعادل ایستا و پویای آن ها بود.

Effectiveness of Yoga Exercises on Static and Dynamic Balance in Children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder

Background and Aims: Various studies have pointed to the balance deficiency in children with attention deficit/hyperactivity disorder compared to normal individuals. The purpose of the present study was to investigate the effect of yoga exercises on static and dynamic balance in children with attention deficit/hyperactivity disorder. Materials and Methods: In the current quasiexperimental study, statistical population included all 912yearold girl with attention deficit/hyperactivity disorder in Kermanshah city. Participants were 30 children who selected via convenience sampling. Childen’s anthropometric characteristics and static and dynamic balance tests were first recorded. After matching, participants were randomly assigned into two groups of control or experimental (each 15). The experimental group then participated in the Yoga Exercise Protocol for 8 weeks, 3 sessions per week. After the last training session, posttest static and dynamic balance values ​​were measured in the same conditions as pretest. Independent ttest and analysis of covariance were run in SPSS, version 23, to test the research hypothesis. Significance level was set at 0.05 for all stages. Results: Eight weeks of yoga training resulted in a significant increase in static balance with superior legs (p< 001), static balance with nondominant legs (p< 001), and dynamic balance in different directions (p< 001) in children with attention deficit/hyperactivity disorder of Kermanshah city. Conclusion: According to the results, it can be concluded that yoga exercise was a useful exercise to help children with ADHD to improve their static and dynamic balance.