مقایسه الکترومایوگرافی عضلات ساق پا و زمان رسیدن به ثبات طی حرکت فرود در افراد با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

مقدمه و اهداف امروزه پیچ خوردگی های مچ پا از شایعترین آسیب های مراجعه شده به مراکز اورژانسی محسوب می شود. افراد مبتلا نقص پایدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه زمان رسیدن به ثبات و فعالیت عضلات مچ پا طی حرکت فرود در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و سالم بود. مواد و روش ها در تحقیق توصیفی حاضر از دانشجویان شهر کرج، 15 نفر دارای بی ثباتی مچ پا و 15 نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از صفحه نیرو و الکترومایوگرافی سطحی برای به دست آوردن زمان رسیدن به پایداری و فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، سولئوس، تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در زمان رسیدن به ثبات در راستای قدامیخلفی طی حرکت فرود بین افراد گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد (0.001=p) و این تفاوت نیز در راستای داخلیخارجی معنادار بود (0.000=p). همچنین نتایج آماری مربوط به مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب نشان داد بین گروه تجربی و کنترل طی حرکت فرود در عضله گاستروکنمیوس داخلی تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری به نظر می‌رسد با توجه به نتایج به دست آمده بی ثباتی مچ پا باعث کاهش ثبات و تغییر فعالیت عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس می شود. کاهش زمان رسیدن به ثبات و عملکرد ناکارآمد عضلات در گروه مبتلا، ما را به توانبخشی مفصل با تمرینات حس عمقی و تمرکز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تیبیالیس آنتریور در این افراد رهنمود می سازد.

Comparison of the Electromyography of the Leg Muscles and the Time to Achieve Stability during Landing in Individuals with and without Chronic Ankle Instability

Background and Aims: Ankle instability is one of the most commonly encountered injuries in emergency centers and those with postural stability deficits are sustainable. The purpose of the present study was to compare the time to achieve stability and ankle muscle activity during landing in individuals with functional ankle instability and healthy controls. Materials and Methods: In the current descriptive study, 15 students with ankle instability and 15 healthy participant were recruited as targeted and available sample in Karaj city. A force plate and surface electromyography to calculate the time to stabilization and medial gastrocnemius muscles, soleus, the tibialis anterior, and peroneus lunges were used. Results: There was a significant difference between experimental group and control group in the time to achieve the stability of the anteriorposterior direction during the landing movement between the experimental and the control groups (P = 0.001), and this difference was significant in the internalexternal context (P = 0/000). Also, statistical results regarding comparison of the electrical activities of the selected muscles showed no significant difference between the experimental and the control groups during the landing movement in the medial gastrocnemius, but there was a significant difference in soleus, tibialis anterior, and peroneus lunges muscles. Conclusion: According to the results obtained in the present study, it seems that ankle instability can decrease stability and reduce the stability and alteration of the activity of soleus, tibialis anterior muscles, and peroneus lunges. Decrease in the time to reach stability and muscle disfunction in the group with ankle instability force us to use joint rehabilitation with proprioception exercises and concentration on soleus, peroneus lunges, and Tibialis anterior in these individuals.