بررسی اثر کاهش دیجیتالی نویز و جهت داری بر روی آزمون تراز پذیرش نویز و بازشناسی اعداد در نویز

مقدمه و اهدافامروزه علی رغم پیشرفت‏های اخیر در حیطه پردازش دیجیتالی سمعک‏ها، شمار کثیری از کاربران از سمعک خود راضی نیستند و یکی از مهترین علل آن، عدم فهم خوب گفتار در محیط‏های نویزی است. کاهش دیجیتالی نویز و جهت داری از جمله فناوری‏هایی هستند که در این امر کمک کننده می‏باشند. مطالعه حاضر به ارزیابی تاثیر این دو فناوری بر راحتی شنوایی و درک گفتار افراد در نویز با افت شنوایی حسیعصبی متوسط می‏پردازد.مواد و روش هادر مطالعه حاضر دو آزمون تراز پذیرش نویز زمینه (نسخه فارسی) و نیز بازشناسی اعداد (فارسی) در نویز بر روی 18 فرد بزرگسال (8 مرد و 10 زن) که دچار افت شنوایی حسیعصبی متوسط بودند، انجام شد. تراز پذیرش نویز زمینه و نیز بازشناسی اعداد در نویز به ترتیب به منظور بررسی راحتی شنوایی و درک گفتار در نویز انجام شد. در این مطالعه 6 حالت تنظیمی مختلف برای سمعک وجود داشت که عبارت بودند از 1) omnidirectional–dnr/off (baseline)، 2) omnidirectional–broadband dnr، 3) omnidirectional–multichannel dnr، 4) directional، 5) directional–broadband dnr ، 6)directional – multichannel dnr .یافته هایافته ها نشان داد هر دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود امتیاز آزمون تراز پذیرش نویز شد، ولی تاثیر جهت‏داری بیشتر بود. هیچ کدام از فناوری‏های کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود امتیاز در آزمون بازشناسی اعداد در نویز نشد، ولی نتایج آن را بدتر نیز نکرد.نتیجه گیریبه نظر می‌رسد از آنجایی که دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت‏داری باعث بهبود در راحتی شنیداری شدند، و در درک گفتار در نویز نیز تاثیری نداشتند، لذا توصیه می‏شود که در زمینه بالینی و برای تنظیم سمعک این دو گزینه فعال شوند.