اثر خستگی اندام تحتانی بر استراتژی های کنترل مفصل زانو در فرود مردان جوان

مقدمه و اهداف با توجه به این که از خستگی به عنوان عاملی اثرگذار بر آسیب لیگامنت متقاطع قدامی یاد می شود، هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثر خستگی اندام تحتانی بر کینماتیک، کینتیک و فعالیت عضلات منتخب مفصل زانو در حین وظیفه حرکتی فرود بود. مواد و روش ها در تحقیق نیمه تجربی حاضر 15 مرد سالم فعال (18/3±09/22 سال) با میانگین قد (58/7±177 سانتی متر) و وزن (72/7± 71 کیلوگرم) شرکت کردند. از پروتکل خستگی نشست و برخاست برای خستگی اندام تحتانی استفاده شد. آزمودنی ها حرکت فرود با دو پا را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی انجام داده و کینماتیک مفصل زانو، نیروهای عکس العمل سطح و فعالیت عضلات دوقلو، چهارسر و همستریگ مورد ارزیابی قرار گرفت. از آمار توصیفی برای تعیین شاخص های گرایش به مرکز و پراکندگی، از آزمون شاپیروویلک برای تعیین وضعیت نرمال بودن توزیع داده ها و از آزمون آماری t همبسته در سطح معناداری (05/0>p) برای مقایسه متغیرهای تحقیق استفاده شد. یافته ها افزایش سرعت فلکشن زانو (004/0=p)، افزایش فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه (016/0=p) و اوج آن (02/0=p)، کاهش نیروی عکس العمل عمودی زمین (001/0=p)، افزایش زمان رسیدن به اوج نیرو (02/0=p)، کاهش پیش از فعالیت عضلات دوسررانی (000/0=p)، نیمه وتری (000/0=p) و دوقلوی داخلی (012/0=p) قبل از فرود و کاهش فعالیت عضله دوسررانی پس از فرود (002/0=p) مشاهده شد. نتیجه گیری با توجه به نقش حمایتی عضلات دوقلو و همسترینگ و همکاری این عضلات با رباط acl در ثبات مفصل زانو، به نظر می رسد، خستگی شدید اندام تحتانی می تواند منجر به آسیب این رباط و کاهش ثبات زانو شود. افزایش زاویه فلکشن در لحظه تماس پا با زمین، کاهش نیروی عکس العمل زمین و افزایش زمان رسیدن به حداکثر نیروی عکس العمل زمین ممکن است استراتژی سیستم عصبی برای جذب شوک ناشی از وزن بدن در لحظه برخورد و کاهش آسیب به مفاصل اندام تحتانی باشد.