مقایسه پایداری تشخیص قرینگی برخی آزمون های مفصل ساکروایلیاک بین معاینه شونده علامت دار و بدون علامت ابتلا به درد پایین کمر

مقدمه و اهداف تکرارپذیری آزمون های دستی اهمیت زیادی دارد، زیرا آزمون های دستی مفصل ساکروایلیاک در ارزیابی این ناحیه زیاد استفاده می شوند و اینکه آزمون پاراکلینیک موفقی وجود ندارد. هدف مطالعه حاضر اندازه گیری پایداری تشخیص برخی از آزمون های دستی مفصل ساکروایلیاک و همچنین مقایسه آن بین معاینه شونده علامت دار و بدون علامت بود. انجام این مقایسه تاکنون در مطالعات مشابه انجام نشده بود.مواد و روش ها مطالعه حاضر از نوع بررسی تست ها بود و نمونه گیری با استفاده از نمونه های در دسترس انجام شد. 17 معاینه گر قرینگی وضعیت زاویه های تحتانی خارجی ساکروم، خارهای خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر، خارهای خاصره خلفی فوقانی در حالت ایستاده و قرینگی حرکت خارهای خاصره خلفی فوقانی حین انجام آزمون خم شدن از حالت ایستاده را روی 2 معاینه شونده (یک معاینه شونده علامت دار و یک معاینه شونده بدون علامت) ارزیابی کردند. پایداری تشخیص قرینگی لندمارک ها توسط آماره های کای دو و bayes factor محاسبه شد. معاینه گرها نسبت به وجود علائم در معاینه شوندگان ناآگاه بودند.یافته هامقدار کای دو و bayes factor به ترتیب برای زاویه تحتانی خارجی ساکروم در حالت دمر 4/76 و 12/28، برای خار خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر 9/94 و 277/52 و برای خار خاصره خلفی فوقانی در حالت ایستاده و حین آزمون خم شدن از حالت ایستاده 9/30 و 241/15 بود.نتیجه گیریخار خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر بیشترین و زاویه تحتانی خارجی ساکروم کمترین پایداری تشخیص قرینگی را داشتند. پایداری تشخیص قرینگی آزمون ها برای معاینه شونده علامت دار بیشتر از معاینه شونده بدون علامت بود. بر این اساس احتمال مثبت شدن اشتباه آزمون ها در معاینه شونده بدون علامت زیاد است؛ بنابراین هنگام ارزیابی بالینی، بهتر است پیش از انجام آزمون های لمس لندمارک، با استفاده از آزمون های برانگیزاننده درد وجود دیسفانکشن مفصل ساکروایلیاک تایید شود.