مروری بر خصوصیات فیتوشیمیایی، فارماکولوژیک و فیزیولوژیک گیاه زنجبیل (Zingiber officinale)

گیـاهـان دارویـی از دیـرباز به عنـوان یک روش درمـانی مورد استـفـاده قـرار می گرفت. زنجبیــل با نـام علـمیzingiber officinale از خانواده zingibracea از جمله گیاهان دارویی است که در طب سنتی کاربرد وسیع دارد و از دیرباز زنجبیـل علاوه بر به یک مکمل غذایی، در علم پزشکی نیز کاربرد فراوانی داشته است. از دهه های قبل به دلیل تنوع ترکیبات فعال آن در درمان بیماری های مختلف کاربرد داشته است. طیف درمانی این گیاه در درمان روماتیسم، آسم، تهوع، استفراغ، پرفشـاری خون، دمـانس، تب و عفـونت می بـاشد. اعمـال فارمـاکولــوژیک ایـن گیـاه شامـل اثــرات آنتی اکسیدان، ضد-تومور، ضد آپپتوز، ضد التهاب، ضد هیپرگلیسمیا، ضد سرفه و سرماخوردگی است. مطالعه حاضر مروری بر پژوهش های اخیر و بررسی خصوصیات فیتوشیمی، فارماکولوژی، فیزیولوژیک زنجبیل و ترکیبات فعال بیولوژیک آن می باشد.