هپاتیت B مزمن و روش های درمانی و چالش های آن

ویروس هپاتیت b یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی انسان در جهان می باشد و باعث هپاتیت حاد و مزمن، سیروز کبدی و یا هپاتوسلولار کارسینوما می شود. ویروس هپاتیت b شامل یک dna دو رشته ای حلقوی و پوشش دار است که به 8 ژنوتیپ مختلف طبقه بندی می شود(a-h). شیوع ژنوتیپ های مختلف hbv در مناطق مختلف متفاوت بوده و ژنوتیپ غالب در ایران ژنوتیپ d می باشد. براساس گزارش سازمان بهداشت جهانی بیش از دو میلیارد نفر در دنیا با این ویروس مواجهه دارند و در حال حاضر بیش از 350 میلیون نفر یعنی قریب 5 درصد از انسان های کره زمین این ویروس را با خود حمل می کنند و عده ای از آنها مبتلا به هپاتیت مزمن و یا نارسایی و سیروز و یا سرطان کبدی بوده. سالیانه عامل مرگ یک میلیون نفر و منبع آلودگی مهمی برای دیگران می باشد. شیوع هپاتیت b در دنیا 20-1/0 درصد می باشد که که به سه گروه تقسیم می شوند. 1- مناطقی دارای شیوع کمتر از 2 درصد، 2- مناطقی دارای شیوع 7-2 درصد، 3-مناطقی با بیش از 8 درصد. طبق بررسی های انجام شده در ایران 8/3-3/1 درصد افراد ناقل مزمن این ویروس می باشند. با شناسایی این ویروس و راه های انتقال آن دانشمندان در صدد تهیه واکسن برای پیشگیری و کشف داروهایی جهت درمان آن برآمدند که از حدود سه دهه قبل عملی و موفقیت های زیادی نیز کسب شده است. واکسیناسیون علیه این ویروس از سال 1372 در کشور ما شروع شد و در حال حاضر یکی از 9 واکسن مرسوم و الزامی برای کودکان ایران می باشد. در رابطه با پیشگیری از عفونت هپاتیت b از طریق ایمن سازی فعال همه اتفاق نظر دارند ولی در مورد چگونگی شروع درمان و تنوع دارویی و طول مدت درمان اختلاف نظر وجود دارد. هدف مقاله حاضر مروری بر هپاتیت b مزمن، نظرات موجود در رابطه با زمان شروع درمان، داروهای موجود و نحوه استفاده از آن و چگونگی پیگیری بیماران می باشد.