نقش داروهای محافظت کنننده قلبی در جلوگیری از سمیت قلبی ایجادشده با آنتراسیکلین ها در بزرگسالان: یک مطالعه مروری

شیمی‌درمانی مبتنی بر آنتراسایکلین جزء اصلی شیمی‌درمانی کمکی سرطان سینه و بخش موردنیاز کموتراپی ترکیبی درمانی در لوسمی حاد، بیماری هاچکین، لنفوم غیرهاچکین و چندین تومور جامد می‌باشد. ولی استفاده از آن می‌تواند همراه با افزایش خطر ایجاد اختلال کارکرد بطنی باشد که می‌تواند برگشت ناپذیر باشد. چندین مکانیسم مانند افزایش در رادیکال‌های آزاد سوپرآنیون، آپوپتوز و اختلال کارکرد میتوکندری ممکن است مسئول ایجاد کاردیومیوپاتی ایجادشده با آنتراسیکلین ها باشند. چندین استراتژی برای پیشگیری اولیه سمیت قلبی ایجادشده با آنتراسیکین ها معرفی‌شده است. این استراتژی‌ها یا به‌صورت اولیه بر روی کاهش خطر ظرفیت سمیت قلبی متمرکز هستند(استفاده از مشتقات دارای سمیت قلبی کمتر، تزریق ممتد، یا کپسول‌های لیپوزومی) یا شامل کاربرد عوامل محافظت‌کننده قلبی مثل؛ dexrazoxane، ممانعت کننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین، بلوکرهای رسپتور آنژیوتانسین، بتابلوکرها و استاتین ها می‌باشد. هرچند، در حال حاضر درمان‌های محافظت‌کننده قلبی با این داروها نیازمند تعیین کارایی در تریال های بزرگ کلینیکی می‌باشد. dexrazoxane تنها داروی محافظت‌کننده قلبی می‌باشد که در بیماران تحت کموتراپی با آنتراسیکلین ها دارای کارایی ثابت شده ای می باشد. بیماران کانسری تحت درمان با آنتراسیکلین ها نیازمند مانیتور منظم کسر تخلیه بطن چپ قبل، در خلال و پس از انجام کموتراپی می باشند.

the role of cardioprotective medications for prevention of anthracycline-associated cardiotoxicity in adults: review

anthracycline-based chemotherapy is a major component of adjuvant chemotherapy for breast cancer and a required part of curative combination chemotherapy for acute leukemia, hodgkin disease, non-hodgkin lymphoma, and several solid tumors. however, its use is associated with an increased risk of developing ventricular dysfunction which may be irreversible. there are several mechanisms, such as elevation in free superoxide anion radicals, apoptosis, and mitochondrial dysfunction which may be implicated in anthracycline-induced cardiomyopathy. several strategies for the primary prevention of anthracycline-induced cardiotoxicity have been introduced. these strategies have primarily concentrated on either decreasing the risk of cardiotoxicity potency (using less cardiotoxic derivatives, continuous infusion, or liposomal encapsulation) or administrating cardioprotective agents such as dexrazoxane, angiotensin converting enzyme inhibitors, angiotensin receptor blockers, beta blockers, and statins. however, cardioprotective treatment with these medications still requires a demonstration of efficacy in large clinical trials. dexrazoxane is the only cardioprotective agent with proven efficacy in patients undergoing anthracycline-based chemotherapy. cancer patients receiving anthracycline therapy require regular monitoring of left ventricular ejection fraction prior to, during and after chemotherapy.