سبک‌شناسی لایۀ نحوی - بلاغی نامۀ سی و یک نهج‌البلاغه (بررسی موردی انواع همپایگی و روابط معنایی)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
عبدی صلاح الدین ,کیانی مهتاب
|
|
منبع
|
پژوهشنامه نهج البلاغه - 1396 - دوره : 5 - شماره : 19 - صفحه:61 -81
|
|
چکیده
|
نهج البلاغه دومین منبع معارف اسلامی به‌شمار می رود که امیر بیان امام علی(ع) در آن برنامۀ زندگی فردی و اجتماعی و حتی سیاسی را با سبک و ساختار ویژه ای بیان نموده است. از این رهگذر می توان به سبک نامۀ سی و یکم اشاره کرد؛ این نامه شامل وصیت امام علی(ع) به فرزندش امام حسن(ع) است. استفادۀ گسترده از انواع ساخت های همپایه یکی از ویژگی های سبکی امام(ع) در این اندرزنامه است؛ از آن جا که استفاده از این گونه ساخت ها در نامۀ سی و یکم، نمود بالایی دارد، پژوهش حاضر بر آن است که با روش توصیفی– تحلیلی به بررسی ساخت های همپایه در این نامه بپردازد و ارتباط آن را با دو حوزۀ موسیقایی و بلاغی مشخص نماید و در نهایت بخشی از زیبایی آفرینی کلام امام(ع) را تبیین کند. ساخت های همپایه در این نامه به سه نوع همپایگی ترکیبی، همپایگی موسیقایی و همپایگی بلاغی تقسیم می شود. مهم ترین یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که از مهم ترین ویژگی ساخت های همپایه در این نامه استفاده از همپایگی ترکیبی تام و جزئی در انواعِ جملات اسمیه، فعلیه، انشائیه و ... است و همپایگی موسیقایی سهم بیشتری را در همراهی با همپایگی ترکیبی دارد. همراهی همپایگی موسیقایی و بلاغی با همپایگی ترکیبی، علاوه بر اینکه در زیباآفرینی کلام تاثیر بالایی دارد، در ایجاد طراوت در فضای نامه و تاثیرگذاری بر مخاطب نیز نقش به سزایی دارد.
|
|
کلیدواژه
|
سبک شناسی، همپایگی، نهج‌البلاغه، نامۀ سی و یکم
|
|
آدرس
|
دانشگاه بوعلی سینا, گروه زبان و ادبیات عربی, ایران, دانشگاه بوعلی سینا, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|