سیاست عملی و فنون حکمرانی امام علی(ع) مطالعه موردی حکومت‌ مندی در نامه‌ های نهج‌البلاغه

سیاست از دو بخش نظری و عملی تشکیل شده است. در بخش نظری مبانی، مفاهیم، اهداف و روش ها و در بخش عملی شیوۀ اجرا و طراحی و برنامه‌ریزی مورد تاکید است. حکومت‌مندی به معنای فکر کردن در باب نهادهای حکومتی هر دو جنبه را مورد تاکید قرار می‏دهد. این مقاله می‏ کوشد با تفسیر نامه‌های نهج‌البلاغه به تبیین موضوع حکومت‌مندی از زاویۀ دید امام علی(ع) بپردازد. علی(ع) نامه ها را زمانی نوشته است که در راس هرم حاکمیت قرار داشته و بر همین اساس با توجه به آرمان‌ها و اهداف حکومت اسلامی، فنونی عملی جهت تدبیر عرصۀ عمومی به وجود آورده است. در این پژوهش حکومت‌مندی را با سه شاخص فنون آرمانی، جایگاهی و غیریت ساز مورد بررسی قرار داده ایم تا نشان دهیم که در مناسبات قدرت و شبکۀ جایگاه های سیاسی، امام(ع) چه رویه های نهادی و عقلانی جهت حل مسائل پیشنهاد داده است. نتیجۀ پژوهش نشان داد که شیوۀ حکمرانی امام(ع) دارای فنون، نهادها و رویه‌هایی است که از آن می‏توان به‌عنوان حکومت‌مندی بهره برد.