تصریح، تبیین و شرح کوتاه درون متنی در ترجمۀ فیض‌الاسلام از نهج‌البلاغه

ترجمه و تفهیم نهج البلاغه به عنوان مهم ترین متن دینی بعد از قرآن از اهمیت بالایی برخوردار است و مترجمان زیادی تاکنون به ترجمۀ آن پرداخته اند که هر کدام شیوۀ خاص خود را داشته اند. بررسی و کشف ویژگی های خاص هر ترجمه می تواند افق و روزنه ای جدید را برای ترجمه های مترجمان بعدی بگشاید. از میان مترجمان طراز اول نهج البلاغه، می توان به فیض الاسلام اشاره کرد. ایشان افزوده هایی در ترجمه خود به جهت فهم بیشتر مخاطب اعمال کرده است و عنوان ترجمه و شرح بر اثر خود گذاشته است. پژوهش حاضر درصدد است در کار ایشان کاوش و تامل کند و بکوشد که میزان صحت و درستی ادعای مترجم در مورد این افزوده ها را آشکار سازد. با بررسی و ارزیابی ترجمۀ وی، مشخص گردید که ویژگی های شرح، آن طور که باید و شاید بر اثر ایشان صدق نمی کند و می توان افزوده های فیض‌الاسلام را در سه اصل تصریح، تبیین و شرح کوتاه درون متنی تقسیم بندی کرد.