تحلیل سبک‌شناختی نحوی- بلاغی ساخت‌های همپایه در خطبه‌ی یکصد و یازدهم نهج‌البلاغه

امام علی (ع) در خطبه ی یکصد و یازدهم نهج‌البلاغه، بسیاری از صنایع ادبی و تمهیدات زبانی را هنرمندانه به خدمت گرفته است. یکی از شیوه‌های سبک‌ساز ایشان، استفاده ی گسترده از ساخت‌های همپایه است. امام (ع) روش های مختلفی، از جمله تقویت موسیقی و آهنگ کلام و تاکید بر سخنان، با هدف انتقال پیام‌های خود، از این ساخت‌ها استفاده نموده است. ساخت‌ها­ی همپایه در این خطبه، دو سازه­ای، سه سازه‌ای و زنجیره‌ای است. این ساخت­های همپایه شامل: جمله‌های اسمیه، جمله‌های فعلیه و اجزای جمله است که از لحاظ معنایی دارای روابط مختلفی مانند تضاد، ترادف، بیان علّت، تناوب و توالی است. در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلیتوصیفی، انواع ساخت‌های همپایه در ابعاد گوناگون نحوی و ارتباط آن با حوزه‌های بلاغی، موسیقایی و محتوایی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.

A Syntactic-eloquent Stylistic Analysis of Parallel Forms in 111 Sermon of Nahj-al-balaghe

Imam Ali(peace be upon him) has used many figures of speech and literary devices in 111 sermon of Nahjalbalaghe. One of his stylistic methods is the use of parallel structures. Parallel structures are made up parallel forms connected by coordinate conjunctions and take an identical syntactic role. He has used these structures for various reasons such as strengthening tone and music of his speech and emphasis. Most structures in this sermon include bistructures and some consist of chain structures. Parallel structures in this sermon include noun clause, verb clauses, and conditional sentences which semantically have relationships such as contradiction, synonymy, cause and effect and sequence. Moreover, this sermon has eloquent and musical parallel.     This paper is to investigate different forms of parallel structures in different syntactic aspects and their relationship with eloquent, musical, and lexical areas.