بازجست نظام هستی شناسانه ی علوی در متون صوفیانه

نهج‌البلاغه و متون روایی شیعه از مهم ترین منابع و آبشخورهای متون عرفانی و صوفیانه به‌شمار می آید. در موضوع هستی شناسی و مولفه های آفرینش بدیع از «لا من شی » در دیدگاه امامان شیعه(ع)، آفرینش ابداعی عالم هستی از ناچیز توسط خداوند، ایجاد نظام مند آسمان و زمین، هدفمندی اجزای آفریدگان و انقیاد همه هستی از اوامر الهی، از جمله مباحثی است که هم در متون روایی شیعه و هم متون منظوم و منثور صوفیانه به چشم می خورد. هدف این تحقیق به روش توصیفی و تحلیل محتوا، مطالعه‌ و بازجست دیدگاه و نظام هستی شناسی مکتب شیعه مبتنی بر روایات مندرج در نهج‌البلاغه و پاره ای از مصادر شیعی و مقایسه و ارزیابی هستی شناسی متون صوفیانه با منابع مذکور است. مطابقت و ریشه یابی چگونگی ارتباط آینه وار و رابطه‌ی سایه وار هستی با هستی بخش از دیدگاه علوی با متون ادبی- عرفانی از نتایج این نوشتار است. بررسی و بازشناسی تعابیر مشابه در نهج‌البلاغه و متون روایی، این نتیجه نیز به دست می دهد که عارفان مسلمان و اندیشه های آنان، از آبشخور نهج‌البلاغه و متون روایی متاثر شده است.