روش‌شناسی ترجمه کنایات در خطبه‌های نهج‌البلاغه براساس دیدگاه نیومارک (مطالعه‌ تطبیقی ترجمه‌های: آیتی، دشتی، شهیدی و مکارم)

چکیده یکی از مهم ترین راه های انتقال پیام از یک ملت و فرهنگ، به ملت و فرهنگی دیگر، ترجمه است. پیترنیومارک یکی از نظریه پردازان معاصر ترجمه، معتقد است به‌طورکلی ترجمه به دو نوع ارتباطی و معنایی تقسیم می شود. تاثیر و اهمیت ترجمه در وجوه مختلفی نمود می یابد که یکی از آن ها در برگردانِ آثار ادبی و حاوی صنایع بلاغی می باشد. کنایه از بارزترین این صنایع می باشد. روش های ترجمه کنایه ها براساس دیدگاه نیومارک، انواع مختلفی دارد، ازجمله: ذکر معادل کنایی، معنای صریح و مستقیم، معنای تحت اللفظی، روش موتسارتی [تحت‌اللفظی همراه با توضیح] و.. که هرکدام به امور مختلفی بستگی دارد. "نهج البلاغه" حضرت علی(ع) از آثار ارزشمندی است که هم از لحاظ محتوا و هم از نظر لفظ، سرشار از برجستگی‌های ادبی می باشد. پژوهش حاضر کوشیده با روش توصیفی تحلیلی و به‌منظور فهم بهتر کلام حضرت امیر(ع)، روش های بهتر برای ترجمه کنایه های موجود در خطبه های نهج البلاغه را بر مبنای نظر نیومارک شناسایی کند و در این راستا عملکرد چهار ترجمه فارسی موجود از نهج البلاغه را محور کار قرار داده، تا ضمن شناسایی مناسب ترین آن ها در زمینه ترجمه کنایه ها، مشخص نماید که کدام روش ترجمه کنایه، بسامد بیشتری دارد. طبق نتایج به‌دست‌آمده از این پژوهش، پربسامدترین روش ترجمه تعابیر کنایی نهج البلاغه، روش ترجمه تحت اللفظی به همراه توضیح [موتسارتی] است؛ زیرا غالب کنایه های آن، از نوع ابتکاری و معیار می باشد و ترجمه آیتی و دشتی در بین چهار ترجمه یادشده، با دیدگاه نیومارک، منطبق ترند و متناسب تر از همه به نظر می رسند.