سنجش نابرابری فضایی در برخورداری از شاخص‌های آموزشی با استفاده از روش تاپسیس (مطالعه موردی: استان خوزستان)

برنامه ریزی منطقه ای با هدف توسعه و کاهش نابرابری منطقه‌ای، از موضوعات مهم در کشورهای درحال‌توسعه محسوب می‌شود. لازمه برنامه ریزی منطقه ای شناسایی جایگاه مناطق نسبت به یکدیگر می‌باشد. هدف اصلی این پژوهش سنجش نابرابری فضایی شهرستان های استان خوزستان بر اساس شاخص‌های آموزشی به منظور دستیابی به میزان و علل نابرابری های فضایی همراه با ارایه راهکارهایی برای کاهش عدم توسعه یافتگی نواحی می‌باشد. جامعه آماری پژوهش 24 شهرستان استان خوزستان بر اساس آخرین تقسیمات سیاسی-اداری است. با توجه به مولفه‌های مورد بررسی، رویکرد حاکم بر این پژوهش توصیفی-کمی و تحلیلی است که در آن از 18 شاخص آموزشی در مقطع زمانی 1390 استفاده شده است. یافته‌های پژوهش مبین آن است که شهرستان‌های استان خوزستان به لحاظ برخورداری از نظر شاخص‌های آمورشی یکسان و برابر نیستند و تفاوت آشکار و محسوسی در میزان برخورداری از امکانات و فضاهای آموزشی در بین شهرستان‌ها وجود دارد به‌طوری که شهرستان هویزه با 684/0 درصد از لحاظ برخورداری از شاخص‌های آموزشی نسبت به دیگر شهرستان های استان در رتبه نخست و شهرستان شوشتر با امتیاز 229/0 درصد در رتبه آخر قرار دارد. تخصیص بهینه منابع آموزشی از پایین ترین نواحی سلسله مراتب توسعه و سپس ارایه در فرصت های برابر منابع به عنوان راهبرد های اساسی توسعه آموزشی توصیه می شود.