تاثیر اندازه ذرات سیلاژ جو و سطح کنسانتره بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های شکمبه ای در گوسفند نر کرمانی

به منظور بررسی تاثیر دو سطح اندازه ذرات سیلاژ جو و دو سطح کنسانتره بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه‌های شکمبه ای از چهار راس بره نر نژاد کرمانی چهارده ماهه با میانگین وزنی 2±35 کیلوگرم به صورت طرح چرخشی در قالب طرح فاکتوریل 2×2 با چهار دوره 21 روزه استفاده شد. برای تهیه سیلاژ، 1200 کیلوگرم علوفه جو، به مدت 45 روز در کیسه‌های نایلونی سیلو شد. جیره‌‌های‌ آزمایشی عبارت بودند از: 1) 40 درصد سیلاژ جو درشت و 60 درصد کنسانتره،2) 60 درصد سیلاژ جو درشت و 40 درصد کنسانتره، 3) 40 درصد سیلاژ جو ریز و 60 درصد کنسانتره، 4) 60 درصد سیلاژ جو ریز و 40 درصد کنسانتره. میانگین هندسی ذرات سیلاژ جو درشت و ریز، به ترتیب 95/13 و 83/10 میلی‌متر بوده و ph سیلاژ ریز کم‌تر بود (03/0=p). نتایج حاکی از این بود که بیشترین مصرف ماده خشک در جیره‌های دارای 40 درصد کنسانتره بود (001/0>p)، اما بیشترین قابلیت هضم ماده خشک و آلی در جیره60 درصد کنسانتره و 40 درصد سیلاژ جو ریز بود (05/0>p). مقدار ph مایع شکمبه، چهار ساعت پس از تغذیه با جیره‌های حاوی سیلاژ درشت بیشتر بود (005/0=p). غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه تحت تاثیر جیره‌های آزمایشی قرار نگرفت. بیشترین تولید پروتئین میکروبی در جیره‌های سیلاژ جو ریز بود(044/0>p). کاهش سطح کنسانتره و اندازه ذرات سیلاژ جو، ضمن بهبود شرایط شکمبه و افزایش سطح تماس ذرات سیلاژ جو، سبب بیشترین قابلیت هضم ماده خشک و آلی بیشتر شد.