اثر منبع نشاسته در جیره‌های حاوی خیساب ذرت بر عملکرد، متابولیت‌های خونی و فعالیت آنزیم‌های شکمبه‌ای در بره‌های پرواری

سابقه و هدف: منبع پروتئینی خیساب ذرت (corn steep liquor) حاوی پروتئین نسبتا بالایی (42 درصد بر اساس ماده خشک) می‌باشد که از نظر پروتئین محلول نیز غنی است. این ماده خوراکی یکی از محصولات جانبی فرآوری دانه ذرت می باشد که بر اساس نوع فرآوری دارای پروتئین محلول نسبتا بالایی می باشد. علیرغم اینکه پژوهش‌هایی در مورد استفاده از منبع خیساب ذرت به عنوان منبع پروتئین محلول انجام گرفته است اما بررسی مصرف همزمان این منبع پروتئینی با منابع متفاوت انرژی (نشاسته) نیاز به پژوهش بیشتری دارد. تاثیر همزمان‌سازی این منبع پروتئینی با سه نوع غله به عنوان منبع نشاسته (جو، ذرت و گندم) بر عملکرد، برخی متابولیت‌های خونی و فعالیت دو آنزیم شکمبه‌ای (کربوکسی متیل سلولاز و میکروکریستالین سلولاز) در بره‌های پرواری نژاد فراهانی مورد بررسی قرار گرفت. بره‌های پرواری جیره‌هایی بر پایه منبع پروتئین خیساب ذرت مصرف کردند که نوع منبع نشاسته در آن‌ها متغیر بود. مواد و روش ها: تعداد 18 راس بره نژاد فراهانی با میانگین وزن 3 ± 32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار با 6 تکرار به به مدت 63 روز تحت آزمایش قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل استفاده از غلات متفاوت شامل، جو (تیمار 1)، ذرت (تیمار 2) و گندم (تیمار 3) بودند. تمام جیره‌ها حاوی 10 درصد (بر پایه ماده خشک) خیساب ذرت بودند. اقلام دیگر جیره‌های آزمایشی ثابت بود.یافته‌ها :نتایج نشان داد مصرف خوراک (0/01>p) و افزایش وزن روزانه (0/05>p) تحت تاثیر تیمارها قرار گرفت به گونه‎ای که بره‌های تغذیه شده از جیره حاوی ذرت بیشترین افزایش وزن و مصرف خوراک و همچنین دام‌های تغذیه شده از جیره حاوی گندم کم‌ترین مصرف خوراک و کم‌ترین افزایش وزن را در بین تیمارها نشان دادند. ضریب تبدیل (fcr) در بین تیمار‌های آزمایشی تفاوتی نشان نداده و ثابت بود. غلظت گلوکز خون در تیمار ذرت دارای تمایل به معنی‌داری (0/09=p) و هم‌چنین غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات نیز در این تیمار کاهش داشت (0/03=p). نتایج نشان داد ph مایع شکمبه در بره‌های تغذیه شده با دانه جو کاهش یافت و غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمار مصرف کننده جو تمایل به افزایش داشت (0/07= p). بالاترین سطح ph‌ مایع شکمبه مربوط به دام‌هایی بود که دانه ذرت مصرف کرده بودند. آنزیم‌های شکمبه‌ای بررسی شده تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (0/05