از مبانی فن و حرفه تا تکنولوژی در آموزش، با تاکید بر معماری

امروزه آموزش فن، حرفه و تکنولوژی از مسیله‌ی آموزش عالی در سطح کشور جدا نیست. پس از رنسانس وبه دنبال انقلاب صنعتی و تقابل تکنولوژی و فرهنگ، چارچوب فکری خاصی در آموزش مطرح شد که تغییر مبانیآن را در پی داشت. به واسطه‌ی پدیداری عالم و آدم جدید، ارتباط حقیقی نظر و عمل از بین رفت، در صورتی کهدر گذشته حرفه‌آموزی به شیوه‌ی اجتماعی تحقق می‌یافت. یعنی بین سه محور تولید، نظر و عمل، پیوندی تنگاتنگوجود داشت و مجوز ورود به حرفه، مستلزم تخلق به اخلاق الهی بود. در آن زمان مراد از نظر، حضور در ساحتقدس بود و عمل، به فلسفه‌های عمل‌گرا و کاربست تکنولوژی در معنای امروزی آن محدود نمی‌شد. ارتباط آ نها باانسان نیز یکطرفه نبود. ولی امروزه در غیاب رویکردهای ماهوی نسبت به تکنولوژی و حضور بلامنازع دیدگاه‌هایابزاری در آموزش و نیز عدم تطابق روش‌های استاد شاگردی در حرفه‌آموزی گذشته با شرایط اجتماعی، اقتصادیو فرهنگی امروزی، بازاندیشی نقادانه در این خصوص ضروری می‌نماید.روش تحقیق این مقاله از نوع کیفی و راهبرد آن تحلیلی و تطبیقی است، که وجهی تجربی شامل تجارب مستقیمنگارنده در زمینه‌ی تحصیل و آموزش را نیز دربردارد. نتیجه‌ی این مقاله زمینه‌ای نظری را فراهم می‌کند تا هدایت ونظارت بر مواجهه‌ی مبانی فن، حرفه و همزاد امروزیش تکنولوژی را، در جهت تلفیق با نگاه فرهنگی جامعه و حصولبه اهداف غایی آموزش، با تاکید بر معماری را محقق شود.