اکولوژی تغذیه خرچنگ شناگر آبی Portunus Segnis (Forskal, 1775) در آب ‌های ساحلی چابهار (دریای عمان)

این تحقیق با هدف بررسی تغذیه خرچنگ شناگر آبی (portunus segnis) در آب های ساحلی چابهار به مدت مدت شش ماه از دی ماه 1393 تا خرداد ماه 1394 انجام شد. محتویات معده 263 نمونه خرچنگ (شامل 138 عدد نر و 125 عدد ماده) مورد بررسی قرار گرفت که، 145 عدد پر و 118 عدد خالی بودند. محتویات معده آنها شامل 2/48 % ماهی، 19 % سخت پوستان، 7/15 % نرم تنان، 8/8 % مواد مخلوط، 3/3 % علوفه دریایی و 5 % مواد غیر قابل شناسایی (تجزیه شده) و مواد غیر غذایی شامل شن، سنگریزه و الیاف تور ماهیگیری بود. شاخص تهی بودن 8/44 برآورد شد. این خرچنگ در فصل سرما تغذیه متوسط (1/51 %) و در فصل گرم متعاقب آن موجودی نسبتا پرخور (9/38) بود. شاخص تهی بودن در دو جنس نر و ماده تفاوت معنی داری نداشت، در حالی که این شاخص در خرچنگ های با اندازه مختلف متفاوت بود (p<0.05). خرچنگ های فاقد بارناکل در مقایسه با خرچنگ های حامل بارناکل موجودات پرخورتری بودند (p<0.05). اصلی ترین غذای این گونه به ترتیب ماهی، سخت پوست و نرم تن بود. خرچنگ های کوچک و جوان بیشتر تمایل به خوردن ماهی، سخت پوست و نرم تنداشتند اما خرچنگ ها ی بزرگتر به طور معنی داری گرایش به ماهی داشتند.