پاسخ هیستوپاتولوژیکی هپاتوپانکراس و آبشش خرچنگ (forskal, 1775) metopograpsus messor در مواجهه با آلاینده کادمیوم

در سال های اخیر پایش اکوسیستم های آبی از سنجش کمی مقدار آلاینده در آب، رسوب و بافت ماهی به سنجش های کیفی اثرات آلاینده ها بر آبزیان و بررسی وضعیت سلامت آبزیان و نهایتاً اکوسیستم سوق پیدا نموده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی پاسخ هیستوپاتولوژیکی هپاتوپانکراس و آبشش خرچنگ metopograpsus messor در مواجهه با آلاینده کادمیوم در سه تکرار انجام شد. به این صورت که، آکواریوم هایی با غلظت micro;g/l5 کادمیوم آماده شد و همچنین، یک تیمار به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نمونه برداری از خرچنگ ها در2 مرحله کوتاه مدت (72 ساعت) و بلند مدت (14 روز) پس از شروع آزمایش صورت گرفت. پس از انجام مراحل معمول بافت شناسی، رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین ائوزین انجام شد. عوارض مشاهده شده در آبشش ها شامل: شکسته شدن سلول های پیلار و فروپاشی تیغه، هیپرپلازی، نکروز، جدا شدن کوتیکول، چماقی شدن رئوس انتهایی آبشش، واکوئله شدن، بدشکلی در راس آبشش ها و انحراف اندک تیغه ها و در هپاتوپانکراس شامل: آرایش غیر عادی لومن، نکروز، ضخیم شدن لامینا بازال، افزایش در تعداد سلول های b، حضور سلول های ri و گسترش حفره های خونی بود. مقایسه بین دو گروه مختلف زمانی نشان داد که ارتباط مستقیمی بین زمان و شدت آسیب های ایجاد شده وجود دارد.