دیپلماسی نروژیِ «نبرد در میدان صلح»

نروژ کوچک، بر خلاف سنتِ روابط بین الملل (سخت افزارنگر و توجه به قدرت های بزرگ ) توانسته است با تمرکز بر قدرت نرم نهفته در مزیت‌های نسبی، برندی فراملی و تصویری ارزشمند از یک میانجی قابل احترام در منازعات داخلی و بین‌المللی خلق کند. شهرت جهانی و برندِ فراملیِ نروژ، چهره‌ای از یک کشور کوچک آفریده ‌که نظریه‌های جاافتاده‌ی روابط بین ‌الملل را به چالش کشانده است. پرسش نوشتار، شهرت نروژ در دیپلماسی صلح است. زین‌سبب، نگارندگان با بهره‌گیری از چارچوب نظریِ برندسازی ملی، کوشش کردند تا نشان دهند که چگونه نروژ (با وجود موقعیتِ حاشیه‌ای و منابعِ کم) توانسته است در درگیری‌های بین‌ المللی، از کشور خود، چهره‌ای پذیرفتنی و هوادارِ صلح (صُلح‌سازی/صُلح‌بانی) نشان دهد؛ کاری که بسیاری از کشورهای بزرگ با منابعِ فراوان، نتوانسته‌اند. به‌نظر می‌رسد برند فراملی نروژ در دیپلماسی صلح دستامدِ تمرکز بر مزیت‌های فرهنگیِ نهفته در ساختارِ دولت‌ملتِ نروژ بوده است. یافته‌های نوشتار نشان می‌دهد که نهادسازی، حمایت‌های قانونی/مالی از صلح‌سازی/صلح‌بانی، میانجیگری در منازعات داخلی و بین ‌المللی متعدد و ادبیات غنی صلح نروژی، تاییدکننده‌ی انگاره‌ی پژوهش است.

Norwegian diplomacy of Battle in Peace Field

The microstate of Norway unlike traditional theories of international relations (Hardwareist and paying attention to the great powers / states) has been able to create a respectable role in the internal and international disputes by focusing on the soft power embedded in relative advantages, transnational branding and invaluable image. Question of writing is norway ’s reputation in peace diplomacy.the authors, considering the framework of Nation branding attempted to show how Norway (despite its marginal status and scarce resources) has managed to show itself as an acceptable and propeace figure( peacemaking/peace keeping) in international conflicts; What many great countries with a great deal of resources have been unable to do. transnational branding of Norwegians in Peace diplomacy was a consequence of focusing on the cultural advantages inherent in the Norwegian nation state structure.Institution building, legal / financial support for peacebuilding and peacekeeping, Participation in peace in numerous domestic and international conflicts and The rich literature of Norwegian peace is one of the research findings that confirm the hypothesis.