مسئولیت حمایت و دوراهی حاکمیت و مداخله در شورای امنیت

برقراری تعادل میان هنجار مداخله بشردوستانه و هنجار حاکمیت (عدم مداخله)، بزرگ‏ترین چالش مسئولیت حمایت به‏ شمارمی‏ آید. علاوه بر این، تکثر نیات و منافع اعضای دائم شورای امنیت ملل متحد به‏ مثابه متولی اصلی تحقق مسئولیت حمایت نیز مانع از شکل‏گیری درکی منسجم پیرامون این مفهوم شده‏ است. پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که مواضع شورای امنیت و کنش اعضای دائم آن طی سال‏های 20182005 چه تاثیری بر قدرت هنجاری مسئولیت حمایت و تبدیل آن به یک رژیم بین‏المللی مستحکم و فراگیر داشته ‏است؟ فرضیه مقاله این بوده ‏است که به‏ رغم اجماع اولیه در شورای امنیت پیرامون مسئولیت حمایت، اولویت متفاوت اعضای دائم غربی (ایالات متحده، انگلیس و فرانسه) و شرقی (روسیه و چین) این شورا در ترجیح هنجار حاکمیت یا هنجار مداخله بشردوستانه، نه‏ تنها مسئولیت حمایت را از مسیر تبدیل به یک رژیم بین ‏المللی مستحکم و فراگیر خارج‏ نموده، بلکه نشان‏ می‏دهد این مفهوم کماکان بخشی از یک منازعه عمومی شایع در جامعه بین‏ الملل باقی ‏مانده و به عادت رفتاری دولت‏ها تبدیل‏ نشده و حتی به مرحله دورنی‏سازی هنجار نیز نرسیده‏ است. روش پژوهش طی این مقاله، اسنادیکتابخانه‏ای بوده و به شیوه توصیفیتحلیلی با تکیه بر داده‎های عینیتاریخی انجام پذیرفته ‏است. یافته ‏های پژوهش نیز درستی فرضیه مقاله را نشان‏ می‏ دهند.

The Responsibility to Protect and the Dilemma of Governance and Intervention in the Security Council

Establishing a balance between the two norms of humanitarian intervention and sovereignty (nonintervention) is the most serious challenge the responsibility to protect faces. Although the United Nations Security Council is the main promoter of the responsibility to protect, numerous goals and interests of the permanent members of the council prevents a comprehensive understanding of the concept of sponsored responsibility. The question of the current research is: “how the recent statuses and actions of the permanent members of the UN Security Council have affected the normative power of the responsibility to protect and transforming it into a global comprehensive regime?” The primary response is that, despite of the initial consensus in the Security Council on the responsibility to protect, different priorities of the permanent western (United States, England and France) and eastern (Russia and China) members of the Security Council in favor of sovereignty or humanitarian intervention not only has deviated responsibility to protect from its main route toward turning into a global inclusive regime, but it also shows that this concept remains as a common public debate in the international community and has not turned to be a behavioral pattern of states. Therefore the norm of responsibility to protect has not even reached to the internalization level. The research methodology utilized in this paper is descriptiveanalytic descriptiveanalytical based on objectivehistorical data.