نسبت«امنیت» و «توسعه» در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

رابطه و جایگاه دو مولفه «امنیت» و «توسعه» نقش مهمی در فهم و تحلیل سیاست خارجی‎ ‎‎ ‎دولت ها دارد. در اولویت قرار دادن یکی از این دو امر از سوی کشورها همواره باعث شکل‏گیری دو نوع سیاست خارجی امنیت محور و توسعه محور بوده است. ضمن این که دولت هایی که سیاست خارجی توسعه محور داشته اند در افزایش قدرت و تقویت امنیت ملی نیز موفق تر بوده اند، به نظر می ‏رسد  که جمهوری اسلامی ایران از ابتدای تاسیس تقریبا یک سیاست خارجی امنیت محور ‏داشته است (البته با درجات مختلف در مقاطع زمانی مختلف ) و در ایجاد توازن بین این دو ‏نوع سیاست کمتر موفق بوده است. این مقاله در پی طرح و ارزیابی این فرضیه است که ‏ماهیت انقلاب اسلامی ایران و بازتاب آن در محیط پیرامونی ایران، زمینه‌های امنیتی شدن ‏سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را فراهم نموده است و این خود «توسعه» کشور را ‏با چالش مواجه نموده است. عدم توسعه یافتگی ایران نیز می‌تواند امنیت کشور را در بلند ‏مدت با مخاطره مواجه نماید. دولت توسعه‌گرا، نیاز وجوبی و حتمی جامعه ایران است چرا ‏که در این کشور، روند توسعه بسیار به تاخیر افتاده است و روند فعلی آن نیز کند است. اگر ‏ایران و نظام اسلامی قصد دارد تا حیات خود را در آینده تضمین کند، بدون تردید باید در ‏مسیر دستیابی به توسعه پایدار گام نهد. روش تحقیق در این مقاله، توصیفی – تحلیلی است ‏و جنبه کاربردی دارد وبا استفاده از ابزار کتابخانه ای‎ ‎واینترنتی می باشد.‏