کیاییان چلاویو و گسترش قلمرو حکومتی آنان در دوره صفوی

با فروپاشی حکومت تیموری و آق قویونلو، از یک‌سو، وآغاز قدرت‌گیری صفویان، از سوی دیگر، بسیاری از حکومت‌های محلی از موقعیت به‌وجود آمده و خلا قدرتی توانمند و باثبات در ایران، استفاده نموده، و به‌خصوص به‌موازات صفویان، درصدد گسترش قلمرو حکمروایی خود به ماورای محدوده جغرافیایی قدرت نیم‌بند خویش برآمدند، با توجه به این وضعیت، نخستین دهه از حکومت صفوی صرف از میان برداشتن باقیمانده این قدرت‌ها و سرکوب حکام و فرمانروایان محلی در ایران شد، که تقریباً از سال907 تا 916 هجری قمری به طول انجامید.از جمله مهم‌ترینِ این تلاش‌ها، که به دلیل حمایت مستقیم آق‌قویونلوها، در این زمان از اهمیت به‌سزایی برخوردار گردید، تکاپویِ خاندان چلاوی به‌منظور کسب جایگاهی فرامنطقه‌ای است که در ابتدای قدرت‌گیری حکومت صفویان، در طبرستان صورت گرفت، و با تصرف ایالت مهم ری، مشغله ذهنی پادشاهی صفوی را فراهم آورد،اهمیت این مسیله برای صفویان، تا جایی بود، که سایر برنامه‌ها و اهداف ایشان را تحت‌الشعاع خود قرار داده، و شاه اسماعیل را مجبور کرد تا مشخص کردن تکلیف آن، که به سرکردگی امیر حسین کیا چلاوی صورت گرفته بود، سفرخود به فارسرا کان لم یکن رها و بر حل این چالش تمرکز نماید. در نتیجه این استراتژی، صفویان پس از مواجهه با مشکلات فراوان، توانستند، منطقه طبرستان را تصرف نموده و بعد از بازپس گیری ری، آخرین تلاش چلاویان در جهت بسط قدرت در خارج از حوزه حکومتی خویش را، در نطفه خاموش کنند، بر همین اساس هدف این مقاله با روش توصیفی‌ـ‌‌تحلیلی و بر پایه منابع کتابخانه‌ای و بررسی منابع مورد نیاز، این است که چگونگیِ این تلاش‌های چلاویان را، در جهت عملی نمودن اهداف مورد نظر، تبیین و تشریح نماید