والیگری شاهوردیخان بر لرستان و تمرکزگرایی حکومت صفویان

نیمه دوم قرن نهم هجری در لرستان و حوالی آن مصادف با روی کار آمدن خاندان بومی عباسی بود که در بین مردم آن ایالت مشروعیت داشته و صاحب منزلت اجتماعی بودند. هم‌زمان با روی کار آمدن دولت صفویه، ملک رستم والی لرستان به صفوف متحدین صفویه درآمد و نسبت به شاه اسماعیل و خاندانش ابراز اطاعت نمود اما این رابطه حسنه همیشه پایدار نبود؛ والیان لرستان، بنا‌بر شدّت قدرت و یا ضعف شاهان صفوی نافرمانی می-کردند. با شکست صفویان در جنگ چالدران و تسلط عثمانی بر مناطقی از غرب قلمرو صفوی، فرصت برای امرای محلی، فراهم شد. با به پایان رسیدن ایام ملوک‌الطوایفی و به سلطنت رسیدن شاه عباس اول، اوضاع آشفته ایران سامان گرفت. سیاست تمرکزگرایی حکومت صفوی، به دوران خودسری‌های متعدد پایان داد و شاهوردیخان، حاکم محلی لرستان، به‌دست نیروی نظامی منکوب گردید. فرض این تحقیق بر این است که شاهوردیخان با سیاستی دوگانه در پی حفظ جایگاه خود بوده است. سرانجام با حمله غافلگیرانه و کمک خوانین محلی این مدعی از سر راه دولت صفویه برداشته شد. این تحقیق با استفاده از روش تحقیق کتابخانه‌ای در پی رسیدن به این هدف است که میان رشد قدرت حکومت محلی لرستان به‌رهبری شاهوردیخان و ضعف حکومت مرکزی رابطه تنگاتنگی وجود داشته است.