بازخوانی شاخصه‌های منزلت اجتماعی مالکان در خانه‌‌های قاجاری (نمونه‌ موردی: اصفهان- محله حکیم)

بعد از حکومت صفوی، از اهمیت شهر اصفهان کاسته ‌شد و بناهای زیادی به علت انتقال مرکز حکومت متروکه گشت و محوطه دولتخانه، به حالت ویرانه درآمد. با شروع دوره‌ قاجاریه و تلاش‌های حاکم اصفهان، میرزا حسین‌خان صدر اصفهانی، رونق‌ مجدد اصفهان و شکل‌گیری خانواده‌های متمکن بازرگانان، ساخت خانه‌هایی با معماری رایج و تحت ‌تاثیر منزلت اجتماعی مالکان آن، آغاز‌ شد. این پژوهش با شیوه تحقیق تفسیری تاریخی، با فرض ‌تاثیر‌پذیری ویژگی‌های کالبدی خانه‌های تاریخی از منزلت اجتماعی متفاوت مالکین آن، انجام گرفته‌است. داده‌های مورد نیاز از بستر منابع اسنادی، مطالعات میدانی، کالبد خانه‌ها و تاریخ شفاهی، جمع‌آوری و تحلیل شده‌است. یافته‌ها نشان‌می‌دهد که معنای منزلت اجتماعی از طریق خصوصیات فضایی در سه مقیاس خُرد (خانه)، متوسط (همسایگی) و کلان (محله) نمایان است.

Review the characteristics of the social status of the Qajar’s Houses (Case Study: Isfahan - Hakim District)

After the Safavid Government, the importance of the city of Isfahan diminished and many buildings were abandoned due to the transfer of the government center and the government compound fell into ruin. After the beginning of the Qajar dynasty and the efforts of the ruler of Isfahan Mirza Hosein Khan Sadr Isfahani, Isfahan began flourishing again and wealthy families of merchants and landlords were formed. As a result, the construction of houses with common architecture and influenced by the social status of its owners began. This research has been done with the method of historical interpretive research. The required data have been collected and analyzed from documentary sources, field studies, annexes and oral histories. Findings show that the meaning of social status is manifested through spatial characteristics in three scales: micro (home), medium (neighborhood) and macro (district).