بررسی فعالیت و پایداری آنزیم لاکاز آزاد تثبیت شده در حضور کانی‌های مونتموریلونیت و زئولیت

آنزیم لاکاز از گروه مهمترین آنزیم هایی است که در سال های گذشته به سبب توانایی آن در اکسید کردن ترکیب‌های گوناگون و آلاینده های محیطی پایدار، نگاه بسیاری را در زمینه زیست بهسازی به سوی خود جلب کرده است. با نگاه به پایداری کم و هزینه های ساخت و فراوری بالای آنزیم ها، بی‌جنب سازی آنها بر رویه نگهدارنده ها می تواند راهی شایسته در راستای افزایش پایداری کارکرد آنزیم باشد. برای بررسی برهم کنش لاکاز گرفته شده از قارچ ترامتس ورسیکالر (trametes versicolor) با کانی های مونتموریلونیت و زئولیت سه آزمایش جداگانه در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو تکرار در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. آزمایش ها به ترتیب شامل چهار سطح ph (5، 6، 7 و 8)، نه سطح دمایی (4 و8010 درجه سانتیگراد) و هفت سطح زمان انکوباسیون (صفر، 1، 2، 5، 10، 20 و 30 روز) بودند. بر پایه آزمایش نخست، بالاترین اندازه جذب آنزیم بر رویه های کانی های بررسی شده در 5=ph دیده شد و با افزایش ph، جذب آنزیمی کاهش یافت. در آزمایش دوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی برای لاکاز آزاد در دمای 20 درجه سانتیگراد، برای لاکاز بی‌جنب شده بر مونتموریلونیت در دماهای 80 و 4 درجه سانتیگراد و برای لاکاز بی‌جنبش شده بر زئولیت در دماهای 4 و 70 درجه سانتیگراد بود. لاکاز بی جنبش شده پایداری خوبی را در برابر دماهای پایین و بالا نشان داد. در آزمایش سوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی (100 درصد) برای لاکاز بی‌جنبش شده بر مونتموریلونیت و زئولیت در زمان انکوباسیون 20 روز و برای لاکاز آزاد در زمان 5 روز دیده شد. برپایه این پژوهش، بی‌جنبش‌سازی پیامد شایسته‌ای را بر پایداری فعالیت آنزیم لاکاز نشان داد.