سیر سیبرنتیک ضریب سیل‌خیزی حوضه‌های آبخیز شهری با استفاده از مدل توزیع نرمال (مطالعه موردی: حوضه آبخیز شیراز)

در زمینه سیلاب‌های شهری و ارتباط آن با کاربری زمین و تغییرات آن در شهرها تحقیقات گسترده‌ای صورت گرفته‌است. بیشتر این مطالعات در خصوص پهنه‌بندی سیلاب و مدل‌های ریاضی، نمودارهای تجربی و تحلیل‌های آماری سیلاب، به منظور تعیین مناطق سیل‌گیر صورت گرفته است. هدف از این پژوهش بررسی ساختار استقرائی و قیاسی حوضه هیدروژئومورفیک و حوزه مدنی شیراز از نظر ضریب خطرپذیری سیل‌خیزی بوده است. در همین راستا داده‌هایی که در این تحقیق بکار گرفته شدند مشتمل بر معیارهای بارش، توپوگرافی، شیب، پوشش‌گیاهی و خصوصیات فیزیوگرافی بوده، که در جهت تعیین پهنه‎‌های آسیب‌پذیر در برابر خطر وقوع سیل، در مدل topsisبکار گرفته شده‌اند. این معیارها هر کدام ویژگی‌های مختص به خود را داشته که با استفاده از عکس‌های هوایی شهر شیراز طی دهه‌های 1330، 1350، 1360 و 1380 و نقشه‌های توپوگرافی 1.50000 و نقشه‌های زمین‌شناسی 1.100000 ، استخراج شده‌اند. سپس در محیط gis arc و graphers پلات‌های مربوط به هر بخش ترسیم و مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصله از پهنه‌بندی سیل‌خیزی حوضه هیدروژئومورفیک و حوزه مدنی شیراز نشان داد که به طور کلی حوضه هیدروژئومورفیک شیراز با ضریب گراویلیوس 1.79 دارای یک روند متوسط از لحاظ سیل‌خیزی بوده، و توسعه غالب حوزه مدنی در بستر آن نیز مطابق با مناطق دارای قابلیت حداقل سیل‌خیزی است، در حالیکه نتایج حاصل از مقادیر استاندارد شده ضریب سیل خیزی و تحلیل روند توسعه شهر شیراز در منحنی توزیع نرمال نشان دهنده آن است که توسعه شهر شیراز بیشتر به سمت مناطقی با حداکثر پتانسیل سیل خیزی است.