بررسی تخریب‌پذیری سری سازندی قم در منطقۀ بیابانی (مطالعۀ موردی: کاشان)

از جمله عوامل اثرگذار و تعیین‌کنندۀ شدت تخریب، میزان رسوب‌زایی و تخریب‌پذیری سازندها است. حساسیت متفاوت سازندها سهم آن‌ها را در شکل‌گیری واحدها برعهده می‌گیرد. سازندهای زمین‌شناسی متعددی در شکل‌گیری هر منطقه دخیل است. در این مطالعه، عمده سازندهای تشکیل‌دهنده از سازندهای سری قم است. در این پژوهش براساس روش سلبی اصلاح شده، مقاومت سازندهای قرمز بالایی، قم، قرمز زیرین و ولکانیک ائوسن برآورد و در قالب طرح آماری کاملا تصادفی بااستفاده از آزمون چند دامنه‌ای دانکن مقایسه شده است. در روش سلبی شش پارامتر سختی چکش اشمیت، جهت درزه، درجۀ هوازدگی، عرض، فاصله و پیوستگی درزه ملاک بررسی مقاومت سنگ می‌باشد که وضعیت تخریب‌پذیری سازند را از خیلی حساس تا خیلی مقاوم تعیین می‌نماید. در روش اصلاح شده، فاکتور پوشش‌گیاهی نیز اضافه شد. طبق نتایج به‌دست آمده سازند ولکانیک ائوسن با 76.16 امتیاز در ردۀ سازندهای مقاوم، سازند قم با 63.66 امتیاز در ردۀ سازندهای متوسط، سازند قرمز زیرین با 47.5 امتیاز در ردۀ سازندهای حساس و در نهایت سازند قرمز بالایی با 26.33 امتیاز در ردۀ سازندهای خیلی حساس قرار گرفت. بنابراین، می‌توان اذعان نمود باتوجه به وضعیت تخریب‌پذیری؛ سازندهای سری قم عمدتاً حساس بوده و قدرت رسوب‌زایی بالایی دارند. بررسی شواهد ژئومورفیک دامنه‌ها نیز موید نتایج به‌دست آمده از پژوهش است به‌طوریکه سازند ولکانیک ائوسن با دامنۀ پرشیب و تشکیل رخساره‌های ستیغ و پرتگاهی بیش‌ترین مقاومت و سازند قرمز بالایی با ایجاد در رخساره‌های دامنه‌های کم شیب و تپه ماهوری بیش‌ترین حساسیت را نشان داده‌اند.