ارزیابی نقشه پهنه‌بندی حساسیت زمین‌لغزش بااستفاده از روش تلفیقی فاکتور اطمینان و رگرسیون لجستیک با بکارگیری شاخص‌های ژئومورفومتریک

تحلیل ویژگی‌های فرمی سطح زمین که می‌تواند متاثر از عوامل اقلیمی، هیدرولوژیکی، خصوصیات ذاتی سازندها و بویژه فعالیت‌های نئوتکتونیک باشد، نقش مهمی در شناسایی و معرفی مناطق درگیر با خطر زمین‌لغزش‌ دارد. هدف این تحقیق ارزیابی نقشه پهنه‌بندی حساسیت زمین‌لغزش بااستفاده از بکارگیری شاخص‌های ژئومورفومتریک همراه با سایر عوامل مرسوم در پهنه‌بندی به منظور افزایش درستی نقشه حساسیت‌پذیری زمین‏لغزش در حوضۀ آبخیز رودخانه فهلیان می‌باشد. در این پژوهش از 20 عامل موثر مشتمل بر 14 عامل مرسوم و 6 عامل ژئومورفومتریک به‌منظور ارزیابی میزان صحت نقشه پهنه‌بندی حساسیت زمین‌لغزش استفاده شد. بدین منظور ابتدا نسبت به تعیین وزن طبقات هر یک از عوامل بااستفاده از روش فاکتور اطمینان اقدام شد. سپس بااستفاده از اوزان بدست آمده و اجرای روش رگرسیون لجستیک نقشه حساسیت‌پذیری نسبت به زمین‏لغزش  با دو رویکرد بدون و با بکارگیری شاخص‌های ژئومورفومتریک در کنار سایر عوامل تهیه شد. نتایج حاصل از اجرای مدل رگرسیون لجستیک، نشان داد عامل شیب، تراکم پوشش گیاهی، جهت شیب و فاصله از آبراهه به‌ترتیب بیشترین تاثیر را در رخداد زمین‌لغزش دارد. در نهایت بااستفاده از منحنی ویژگی عملگر نسبی (roc)  اقدام به اعتبارسنجی، ارزیابی و مقایسه نقشه‌های حاصل از دو رویکرد گردید. سطح زیر منحنی در حالت بدون و با بکارگیری شاخص‌های ژئومورفومتریک به‌ترتیب 0.82 و 0.88 می‌باشد. بنابراین بکارگیری شاخص‏های ژئومورفومتریک منجربه افزایش درستی نقشه پهنه‌بندی حساسیت نسبت‌به زمین‏لغزش شدهاست. براساس نتایج حاصل از طبقه‏بندی نقشۀ پهنه‌بندی حساسیت نسبت به زمین‏لغزش با استفاده از عوامل ژئومورفومتریک، 14.78درصد (59563.94 هکتار) و 17.06درصد (68767.04 هکتار) از منطقه موردمطالعه به‌ترتیب در رده حساسیت زیاد و خیلی زیاد قرار گرفته است. باتوجه به نقش بکارگیری شاخص‌های ژئومورفومتریک در افزایش صحت نقشه حاصل، استفاده از این رویکرد در تهیه نقشه پهنه‌بندی حساسیت نسبت‌ به زمین‏لغزش پیشنهاد می‌گردد.