مقایسه کارایی برخی الگوریتم‌های طبقه‌بندی در مطالعه تغییرات لندفرم‌های بیابانی دشت یزداردکان

شناخت لندفرم ها و تغییرات آن‌ها از نیازهای اساسی ژئومورفولوژی مناطق بیابانی به‌منظور مدیریت آن‌هاست. یکی از روش‌هایی که در شناخت تغییرات لندفرم ها مورداستفاده قرار می‌گیرد طبقه‌بندی پدیده‌ها و عوارض زمین با داده‌های سنجش‌ازدور در زمان‌های مختلف می‌باشد. هدف از این پژوهش، کارایی سه الگویتم نظارت‌شده حداکثر شباهت، فاصله ماهالانوبیس و حداقل فاصله برای طبقه‌بندی لندفرم‌های بخشی از دشت یزداردکان و بررسی تغییرات آن‌هاست. بدین منظور از تصاویر سنجنده های tm، etm و oli ماهواره landsat مربوط به سال‌های 1987، 2000 و 2016، در بازه زمانی 30 ساله استفاده شد. ابتدا تصحیحات لازم بر روی تصاویر انجام گردید و سپس با بازدیدهای میدانی و بر پایه نقشه‌های توپوگرافی، ژئومورفولوژی و تصاویر گوگل ارث، لندفرم‌های ژئومورفولوژی منطقه موردمطالعه تعریف و نمونه‌های آموزشی انتخاب گردید. نتایج ارزیابی دقت تصاویر طبقه‌بندی نشان داد الگوریتم حداکثر شباهت در سال‌های 1987 و2000 و 2016، به ترتیب با دقت کلی 91.50، 93.22 و 93.35 و ضریب کاپا 0.87، 0.89 و 0.89 نسبت به دو الگوریتم دیگر، عملکرد بهتری در تهیه نقشه ژئومورفولوژی و تغییرات آن داشت. بر این اساس به‌منظور شناخت وضعیت تغییرات لندفرم ها از روش آشکارسازی تغییراتپس از طبقه‌بندی از روش الگوریتم حداکثر شباهت استفاده شد و نقشه ماهیت تغییرات تهیه شد. همچنین نتایج طبقه‌بندی و تحلیل تغییرات لندفرم ها  طی 30 سال با روش الگوریتم حداکثر شباهت نشان داد که سبخا و لندفرم‌های موجود بروی دشت‌سر پوشیده به‌جز تپه‌های ماسه‌ای مواج دارای روند نزولی تا سال 2016 بودند و در تغییرات لندفرم‌های بیابانی منطقه عوامل طبیعی توام با عوامل انسانی نقش داشتند. به‌طورکلی این نتایج نمایانگر آن است که در محدوده موردمطالعه در طی 30 سال، نه‌تنها بر وسعت اراضی بیابانی افزوده نشده است، بلکه از محدوده اراضی بیابانی کاسته شده و بر دیگر کاربری‌ها افزوده‌شده است. همچنین در شرق و غرب منطقه مرز لندفرم ها تغییر کرده است.