رویکردی نمادین و غیرکلامی به تربیت دینی

زبان نمادین، زبانی است که تجربیات، احساسات و افکار درونی را به شکل آزاد، خلاق و سیال بیدار می‌کند و منطقِ آن با منطق معمول متفاوت است؛ منطقی که از قالب‌ها و صورت‌بندی‌های از پیش تعیین‌شده آزاد است؛ و در تعامل دو‌جانبه ذهن و واقعیت به شکلی منحصر‌به‌فرد خلق و درک می‌شود. این زبان در ژرف‌ترین شکل آن زبان فطرت و طبیعت است. در تربیت نمادین «فرآیند» دستیابی به حس حیرت و شگفتی عالمانه و عابدانه مهم‌تر از نتیجه آن است؛ «چگونه» اندیشیدن درباره مفاهیم، مهم‌تر از «چقدر» یادگرفتن آنهاست؛ رغبت عاطفی به ارزش‌ها مهم‌تر از حفظ ذهنی آنها است؛ ارایه نشانه‌ها مهم‌تر از دریافت مستقیم مفاهیم است و طرح «پس‌زمینه»‌های تربیتی، مهم‌تر از «متن» نوشته‌های کتابی است. زبان تربیت نمادین زمینه کشف و شهود را برای مواجهه با آیات هستی و نشانه‌های خلقت فراهم می‌آورد تا هر کس به تناسب ظرفیت و نیاز و توان خویش به شکل فعال و خلاق به تفکر و تعقل حیرت‌زا بپردازد.