نقش ارتباطات کلامی در سازندگی رفتارهای انسان از دیدگاه قرآن و روایات

توان سخن گفتن یکی از مواهب بزرگ الهی است که به آدمی ارزانی شده است. خداوند سبحان نه‌تنها استعداد سخن‌گفتن را در نهاد بشر آفرید بلکه چگونگی وآداب آن را نیز از راه الهام فطری و هدایت درونی و وحی و تشریع بیرونی به وی آموخت. سخن گفتن، لازمه زندگی اجتماعی انسان و وسیله برقراری ارتباط با همنوعان است این ارتباط اغلب بر اثر تبادل فکر و اندیشه بین فرستنده و گیرنده پیام صورت می گیرد و موجب شکوفایی استعدادها و بالابردن سطح زندگی انسان می‌شود به‌طور کلی فرد با گیرنده پیام خود در یک مسیله معین، اشتراک فکر و هماهنگی عقیده پیدا می‌کند. از این رو، ارتباط از نظر جهت‌دهی به رفتارهای انسانی، مفید و سازنده است و به دو صورت کلامی و غیرکلامی ایجاد می‌شود. اما یکی از پرکاربردترین و معمولی‌ترین ارتباطات کلامی، مذاکره و گفت‌وگو است که از طریق زبان صورت می‌گیرد و بهترین وکامل‌ترین وسیله ارتباط و مبین اندیشه و وسیله انتقال محتوای ذهن به دیگران است. درآموزه‌های دینی به جایگاه سخن و تاثیر آن توجه زیادی شده و آداب برقراری ارتباط کلامی سازند و شرایط آن به روش مختلفی بیان شده است. در این آموزه‌ها با ارایه مصادیق سخن نیک، ما را به آداب برقراری روابط سازنده و تاثیرگذار رهنمون می‌سازد که در این پژوهش به بررسی شیوه‌ها و عوامل برقراری روابط گفتاری مطلوب و موانع برقراری این ارتباط سازنده از نظر قرآن و حدیث پرداخته می‌شود.