نگرش آسیب شناسانه به چالش ها و موانع تربیت دینی

امروزه بیش از هر زمان دیگر عملکرد خانواده و سایر نهادهای تربیتی و فرهنگی در تربیت مطلوب و موثر فرزندان متناسب با هنجارهای بومی و آموزه های دینی در معرض چالشی اساسی قرار گرفته است. به گونه ای که انقلاب های فناوری، ارتباطات و اطلاعات ضمن شتاب بخشیدن به گسترش فناوری های پیشرفته ارتباطی و توسعه دسترسی همگانی به آنها، منجر به پدیده جهانی شدن در ابعاد گوناگون آن شده و ضمن تحقق بخشیدن به رویای دهکده جهانی، برخلاف فرصت ها و ظرفیت های بالقوه اش، تهدیدات و رقابت های چالش‌برانگیزی برای الگوهای تربیتی ـ به ویژه تربیت دینی ـ در خانواده‌ها و مدارس به وجود آورده است. در جامعه شبکه ای امروز با دسترسی سریع و آسان نوجوانان و جوانان ما به انواع فناوری های ارتباطی، روز به روز مشکلات هویتی و تربیتی در قالب پدیده های نوظهوری همچون ارزش‌ستیزی، سنّت‌گریزی، دین‌گریزی، خرافه‌پرستی، لذّت‌جویی، مصرف‌گرایی و... پر‌رنگ تر می شود. لذا با درک این هشدار اساسی، مسیله این است که با اتخاذ رویکردی بینابینی در قبال تحولات پیش‌آمده، چگونه می توان وظایف و کارکردهای نهادهای فرهنگی و تربیتی را در جهت فرآیند مطلوب تعلیم و تربیت دینی هدایت و مدیریت کرد. در راستای این مسیله، در مقاله حاضر در قالب دو پرسش اساسی ضمن آسیب‌شناسی و تحلیل چالش ها، به ارایه الگوی اثربخش تربیت دینی و راهکارهای تقویت آن خواهیم پرداخت.