پرورش روابط مطلوب اجتماعی بر اساس خو دشناسی توحیدی

وجود بسیاری از بداخلاقی ها و مشکلات در روابط اجتماعی به ویژه در میان نسل نوجوان و جوان کشور، نشانگر عدم موفقیت نظام تربیتی در پرورش مهارت هایی همچون خود آگاهی، نوع دوستی و همدلی، رفاقت و همیاری و نیز ناکارآمدی آن برای پاسخ گویی به نیازهای معنوی و اخلاقی متربیان است. دین اسلام برنامه ای جامع برای تمامی ابعاد زندگی بشر پیشنهاد می دهد که با تمایلات فطری و ساختمان درونی او کاملا هماهنگ است و هدف اصیل آن در تمامی برنامه های تربیتی، حتی در بهبود روابط اجتماعی، شکوفایی و به فعلیت رساندن ظرفیت های فطری و تحقق کمال وجودی اوست.این مقاله در پی پاسخ گویی به این سوال مهم –از نوع مسایل فرا اخلاقی - است که چرا من باید خیر، رشد و پیشرفت دیگران را بخواهم و حتی یک سویه در این مسیر به ایشان خدمت کنم؟و این کار را از طریق تبیین روابط مطلوب اجتماعی بر اساس خود شناسی توحیدی به انجام می رساند. این رویکرد، متربی را آنچنان که هست و آنچنان که در انتهای روند استکمالی باید بشود به خودش معرفی می کند و این حقیقت را به او خاطر نشان می سازد که در مسیر حرکت استکمالی خویش و برای رسیدن به مقام والای خلیفه اللهی، باید به دنبال خودسازی، هدایت دیگر انسان ها را نیز به عهده گیرد و هر چقدر که در رشد و تکامل دیگران بکوشد، این عمل اصالتا موجب توسعه بخشیدن به حقیقت وجودی و رشد خود می شود، گرچه آثار آن بالعرض موجب رشد دیگری نیز می شود. چنین دیدگاهی، از یک سو موجب تحول شخصیت متربی و تغییر تدریجیخود خواهی به خود شکوفایی می شود و از سوی دیگر، فضای جامعه را به سوی فضایی سرشار از خیرخواهی، عطوفت، سخاوت و حمایت متقابل اجتماعی سوق داده، زمینه ساز جامعه تربیتیخواهد بود.