بررسی شبهۀ ترویج خشونت در آیۀ چهارم سوره محمد(ص)با تکیه بر نظریۀ کنش گفتاری جان سرل

از جمله شبهات مطرح شده پیرامون آیات جهاد در قرآن، نسبت دادن خشونت و ترویج آن در قالب احکام و اوامری است که خداوند در برخی از آیات بیان نموده است. این نوشتار با بیان این شبهه و با عنایت به نظریه کنش گفتاری جان سرل، از طریق تحلیل محتوا و گفتمان تولید شده در آیات مورد بحث، جهت ارائه پاسخ به این شبهه، نگاشته شده است. با توجه به این امر کهتا کنون از این زاویه به مسئله حاضر نگریسته نشده بود، تلاش شد تا با محوریّتآیه چهارم سوره محمد6 خوانشی تازه از این آیه و آیات تکمیلی ارائه شود. با بررسی این آیه و سایر آیاتی که فضای بحث را تکمیل کردند، این نتیجه حاصل آمد که توجه به گزاره‌هایی نظیر بافت درونی و زبانی آیات، مخاطب و طرفین گفتمان، بیان تناسب حکم و جزا در نسبت با جرم، ایجاد پسا کنش بازدارندگی در مخاطب، استفاده مکرّر از کنش‌ گفتاری اظهاری در قالب تعلیل، تعریف، تقیید، تقابل، تحدید و... جهت تنویر فضای فکری مخاطب، ما را به نفی انگاره خشونت در آیه چهارم سوره محمد6و نیز سایر آیات تکمیلی رهنمون می‌سازد.

Investigating of the Promoting Violence Doubt, in the Fourth Verse of Surah Mohammad, Based on John Searle’s speech Act Theory

One of the doubts raised about the verses of jihad in the Qur’an is Attributing violence and promoting it to them in the form of the rules and commands that God has stated in the verses. This study has done to respond to this doubt by stating it by analyzing the content and discourse produced in the mentioned verses and attention to John Searle’s speech act theory. Since this issue had not been looked from this viewpoint till now, an attempt was made to make a new reading centered on the fourth verse of surah Mohammad and the Complementary verses. As a result, pay attention to propositions such as the internal and linguistic context of the verses, The parties to the discourse, Expression of proportionality of sentence and punishment in relation to crime, the reaction of detention in the audience, Declarative speech action in the finding cause framework, Definition, restriction, confrontation, limitation and cite guide us to put away the Imagination of violence in the fourth verse of Surah Muhammad and other complimentary verses for enlightening of the audience’s intellectual space.