رابطه مهارت‏های ارتباطی با اثربخشی اعضای هیات‎علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور

هدف این پژوهش بررسی رایطه مهارت‏های ارتباطی با اثربخشی اعضاء هیات‏ علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی بوده که به روش پیمایشی انجام شد. نمونه آماری برابر با جامعه آماری (80 عضو هیات ‎علمی) بود. ابزار اندازه‎گیری، پرسشنامه‎های ‏استاندارد مهارت‎های ‎ارتباطی بارتون‎جی (1990) و اثربخشی سازمانی حمیدی (1382) بودند که ضمن تایید روایی (صوری و منطقی)، پایایی از روش ضریب آلفای کرونباخ برای هر کدام از پرسشنامه‎ها به ترتیب (0/84، 0/82) محاسبه شد. از آمار ‏استنباطی (کولموگروف –اسمیرنوف، تحلیل همبستگی، تحلیل رگرسیون چندگانه، آزمون t تک نمونه‎ای، t مستقل و فریدمن) به منظور بررسی فرضیه پژوهش استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که ارتباط بین‏ مهارت‏های ارتباطی و اثربخشی در سطح معناداری p<0/05 معنادار به دست آمده است (0/241=r و p=0/048). همچنین نتایج آزمون همبستگی حکایت از ارتباط معنادار بین مهارت‎های ارتباطی و مولفه‎های اثربخشی در سطح معناداری p<0/05 است: انگیزش کاری (r=0/0249 و p=0/041)، تعهد سازمانی (r=0/257 و p=0/035)، میزان مقاومت منفی در برابر تغییرات (r=0/254 و p=0/037) و بهبود کیفیت (r=0/242 و p=0/047). با توجه به نتایج پژوهش، مسئولان دانشگاه باید مهارت‏های ارتباطی اعضاء هیات علمی را به ‎عنوان یک متغیر میانجی موثر در بالا بردن اثربخشی مورد توجه قرار دهند؛ چرا که اعضاء هیات‎ علمی دانشگاه‎ها از سویی مسئولین تولید و گسترش دانش و فناوری بوده و نیز در جایگاه مدرس، تربیت و آموزش نیروهای متخصص جامعه را بر عهده دارند و به‎طور کلی به ‏عنوان جهت‏دهندگان توسعه در ابعاد مختلف آن، از پایگاه و منزلت ویژه‎ای برخوردار هستند؛ لذا این توجه می‎تواند منجر به دستیابی بهتر و بیشتر دانشگاه و بالاخص گروه تربیت بدنی به بخشی از اهداف از قبل تعیین شده‎ آن شود.