بررسی عوامل تسهیل کننده و بازدارنده ی آموزش بالینی موثر از دیدگاه دانشجویان بالینی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در سال 1389

از محیط بالینی به عنوان اثر گذارترین محیط آموزشی برای کسب مهارت های بالینی و دانش یاد می شود. شناسایی مسایل موجود در آموزش بالینی و اقدام در جهت اصلاح آنها نقش به سزایی در دستیابی به اهداف آموزشی دارد. هدف از این پژوهش بررسی دیدگاه دانشجویان بالینی در زمینه ی شناسایی موانع و عوامل تسهیل کننده در آموزش بالینی بوده است. این پژوهش یک مطالعه ی توصیفی_تحلیلی است که در سال 1389 انجام شد. جامعه ی پژوهش را 147 نفر از دانشجویان رشته های پزشکی، پرستاری و مامایی دوره ی کارآموزی و کارورزی بالینی در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر تشکیل دادند. نمونه گیری به صورت سرشماری از کلیه ی دانشجویان انجام گردید. داده ها از طریق پرسش نامه ی روا و پایا جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که 4/42% از دانشجویان، کارآموز و 5/56% کارورز بودند و 8/84% از آنها به رشته ی خود علاقه داشتند. 9/97% از دانشجویان خوش رویی استاد در پاسخ به دانشجو را مهمترین عامل تسهیل گر در آموزش بالینی خود می دانستند، در حالی که 36/91% مهمترین عامل بازدارنده را عدم وجود بخش های استاندارد و امکانات مناسب می دانستند. نگرش دانشجویان نسبت به عوامل تسهیل کننده (001/0 > p) و بازدارنده (001/0 > p) بین رشته های تحصیلی مختلف تفاوت معناداری داشت. نگرش نسبت به عوامل تسهیل گر و بازدارنده در آموزش بالینی بین دو جنس، مقطع تحصیلی کارآموزی و کارورزی و افراد مجرد و متاهل تفاوت معناداری نداشت. (05/0p > ) نتایج نشان داد که اقدام جهت بهبود و استانداردسازی بخش ها و همچنین تمرکز بر بهبود مهارت های ارتباطی اساتید و دانشجویان موجب تقویت عوامل تسهیل کننده ی یادگیری در محیط بالینی می گردد و زمینه ساز تربیت افراد ماهر و ارایه ی خدمات مراقبتی با کیفیت بالا می شود.