بررسی میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در واحدهای درمانگاه و بخش زنان و موانع اجرای آن از دیدگاه دانشجویان مامایی

ماحصل نهایی آموزش نوین در مامایی، با میزان یادگیری فراگیران تعریف می شود. شناسایی موانع اجرایی و رفع آنها موجب ارتقا کیفیت آموزش بالینی می گردد. هدف از این پژوهش، تعیین میزان دستیابی دانشجویان مامایی به حداقل های یادگیری در واحدهای تخصصی (درمانگاه زنان و بخش زنان) و موانع اجرای آنها می باشد. در این مطالعه توصیفی، کلیه دانشجویان ترم آخر کارشناسی مامایی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات 2 پرسشنامه مربوط به حداقل های یادگیری در واحدهای کارآموزی- کارورزی درمانگاه و بخش زنان بود. داده ها با نرم افزار12spss بصورت توزیع فراوانی و بررسی کلی با مقیاس مطلوب، نسبتاً مطلوب و نامطلوب تجزیه و تحلیل گردید. یافته های پژوهش نشان داد میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در واحد بخش زنان در 20 درصد موارد مطلوب و در 40 درصد موارد نسبتا مطلوب بود. در واحد درمانگاه زنان میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در 33/8 درصد موارد مطلوب و در 33/33 درصد موارد نسبتا مطلوب ذکر گردید. مهمترین موانع اجرای یادگیری به ترتیب اهمیت، انجام کار توسط اینترن و رزیدنت، تعداد زیاد دانشجویان درهر واحد و انتخاب محیط بالینی نامناسب ذکر گردید. بنابراین بهتراست حداقل های آموزشی بازنگری و با توجه به ماهیت کسب هر مهارت بالینی مجدداً تعریف و منطبق با نیاز فراگیران تنظیم شوند و نیز استراتژی هایی برای رفع موانع اجرایی از جمله انتخاب محیط بالینی مناسب و به کارگیری بیمارستان های غیر آموزشی در امر آموزش دانشجویان و دوره های بازآموزی برای ارتقا مهارت های مربی اتخاذ شود .