بررسی و ارزیابی عوامل موثر بر نگرش، گرایش و عدم مشارکت خانواده ها به فعالیت های حرکتی و ورزشی در 8 شهر جمهوری اسلامی ایران

توصیف نگرش و گرایش مردم به فعالیت های حرکتی و ورزشی در 8 شهر مرکز استان های مختلف ایران هدف این پژوهش است، پرسشنامه محقق ساخته ای دارای سه بخش نگرش، گرایش و ویژگی های جمعیت شناختی در اختیار 8500 نفر قرار گرفت. از این تعداد 4930 مرد و3570 زن پرسشنامه را تکمیل کردند. در طراحی بخش نگرشی پرسشنامه از ابزار نگرشسنج فعالیت بدنی کنیون (1968) استفاده شد. با استفاده از روش های تحلیل عاملی با آلفای 0.87 پایایی پرسشنامه محاسبه شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های من ویتنی و کروسکال_ والیس در سطح معناداری 0.05 استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد به طور متوسط34.6درصد آزمودنی ها هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. آزمودنی‌ها، به ترتیب اولویت، عواملی چون کسب نشاط و شادابی، تقویت جسم و روان، کسب اعتماد به نفس و داشتن رفتار و اخلاق نیکو را مهم‌ترین علل و انگیزه‌های مشارکت در فعالیت‌های حرکتی و ورزشی معرفی نمودند. به طور کلی، نتایج این پژوهش حاکی از متفاوت بودن نگرش اقشار مختلف مردم به فعالیت‌های حرکتی و ورزشی به تفکیک جنسیت، شغل و مدرک تحصیلی است. نتایج نشان داد، میزان هزینه‌های ورزشی خانوار در سال 1380 معادل 741 میلیارد ریال، 0.19 درصد کل هزینه خانوار و 0.1 درصد gdp کشور می‌باشد. هزینه وزشی یک خانوار در سال 1385 نسبت به سال 1380 دارای رشد واقعی 124 درصدی است،‌ ولی به دلیل پایین بودن درآمد و سهم مشارکت ورزشی مردم ایران نسبت به کشورهای پیشرفته،‌ هنوز هزینه‌های ورزشی درصد قابل قبولی را در سبد هزینه‌های خانوار به خود اختصاص نمی‌دهد.