وضعیت آموزش سرپایی از دیدگاه کارآموزان و کارورزان بالینی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه

آموزش طب سرپایی از مهمترین بخشهای آموزش پزشکی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت آموزش سرپایی از دیدگاه کارآموزان و کارورزان بالینی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام گرفت. در این مطالعه توصیفی مقطعی، جامعه مورد مطالعه شامل دانشجویان پزشکی کارآموز و کارورز در حال تحصیل دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال تحصیلی 92-1391 بودند که به شیوه سرشماری وارد مطالعه گردیدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته با روایی و پایایی مناسب بود. پرسشنامه ها پس از تکمیل، کدبندی و اطلاعات وارد نرم افزار spss16 شد و اطلاعات مورد نیاز توسط روش های آمار توصیفی و آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف، یومن ویتنی، تجزیه و تحلیل گردید. p<0. 05 معنادار در نظر گرفته شد. 65 ک رآموز (50%) و 75 کارورز (65%) در مطالعه حاضر شرکت کردند. نهایتاً 1588 پرسشنامه برای بخش های مختلف به روش خود ایفا تکمیل شد. نتایج نشان داد دیدگاه دانشجویان کارورز در بخش های ماژور با میانگین 4.71± 34.73 و در بخش های مینور با میانگین 5.5± 32.39 در وضعیت نامطلوبی قرار داشت که این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود (0.001>p). دیدگاه دانشجویان در مورد ابعاد مختلف آموزش درمانگاهی نشان دهنده وضعیت نامطلوب بود. برای ارتقای کیفیت آموزشی توجه جدی به برنامه ریزی های آموزشی در مراکز سرپایی ضروری به نظرمی رسد.