بررسی روشهای مناسب حفاری چندمرحلهای ایستگاههای زیرزمینی عمیق خط هفت مترو تهران x مطالعه موردی ایستگاه 7

امروزه با توجه به گسترش روز افزون محیطهای شهری، افزایش تراکم سازههای سطحی و کمبود فضایلازم برای حمل و نقل درون شهری، نیاز به اجرای سازههای زیرزمینی نظیر تونل و ایستگاههایزیرزمینی مترو در محیطهای شهری بیش از گذشته احساس میشود. یکی از عوامل حایز اهمیت دراجرای ایستگاههای عمیق مترو در محیطهای شهری انتخاب روش مناسب حفاری است که تاثیر بهسزایی در پایداری فضای اطراف تونل در حین حفاری، نشستهای سطحی ناشی از حفاری و همچنینپایداری درازمدت محیط حفاری شده (ایستگاه مترو) دارد. در این تحقیق با توجه به خصوصیاتژیوتکنیکی زمین و هندسه ایستگاه مورد بررسی، سه روش رایج در حفاری تونلهای بزرگ مقطع، شامل روشهای پیشنگهدارنده طاقبتنی،گالریهایکناری و آلمانی جهت اجرای ایستگاههای زیرزمینی از نظر پایداری فضا، تغییر مکانهای محیطی تونل و نشست ناشی از فرآیندحفاری مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفته است. مدلسازی عددی روشهای مختلف اجرای این فضا با استفاده از روش اجزای محدود و نرم افزارانجام شده است. با توجه به نتایج، حداکثر نشست سطح زمین در روش گالریهایکناری بوده و حداقل آن plaxis 3d tunnel سه بعدیمربوط به روش پیشنگهدارنده طاق بتنی میباشد. همچنین نشست سطح زمین در پایان اجرای طبقه اول ایستگاه در دو روش پیشنگهدارندهطاق بتنی و آلمانی مقادیر بسیار نزدیک به هم داشته و امکان استفاده از هر دو روش را در ایستگاههای یک طبقه نشان میدهد.