مخاطره‌های بافت فرسوده شهر تهران از دیدگاه کنشگران عادی

این مقاله به دنبال شناسایی انواع مخاطرات و راهکارهای اندیشیده شده برای مقابله و نحوه مدیریت مخاطره توسط ساکنان بافت فرسوده شهر تهران به عنوان کنشگران عادی این محلات است. با انتخاب 622 خانوار در 37 محله از محله‌های دارای بافت فرسوده شهر تهران به روش پیمایش میدانی و با ابزار پرسشنامه به صورت حضوری اطلاعات جمع‌آوری شده است. یافته‌ها نشان داد: مخاطره‌های انسان‌ساخت در بافت فرسوده به شکل تبعیض‌آمیزی در شهر نمود یافته است؛ ساکنان کمتر باسواد، مسن‌تر‌ و کم‌درآمد بافت فرسوده، فرصت کمتری برای شناسایی مخاطره داشته و در صورت شناسایی مخاطره، توان مدیریت خطرات بالقوه آن را ندارند. اصلی‌ترین مخاطره‌ها از دید ساکنان، مخاطره از تنهایی، بی‌هویتی و عدم دسترسی به خدمات مدرن است. پاسخگویان سه دسته اصلی از راهکارها را برای کاهش مخاطره مد نظر دارند، اما با سکونت در محله، در واقع، مدیریت فرد در حد سازش تقلیل یافته است. سابقه سکونت، سن، سواد و درآمد مهم‌ترین عوامل در تعیین راهکار و مدیریت مخاطره از سوی ساکنان بوده است