شرمساری بازپذیرکننده به‌مثابه راهبرد فرهنگی در کنترل جرم

مقاله حاضر، ضمن توصیف و تشریح ابعاد و ارکان نظریه شرمساری بازپذیرکننده و احصا تفاوت‌های آن با نظریات غربی و ذکر برخی از وجوه برتری آن بر نظریات سابق، به دلالت‌های عملی و سیاستی آن در بعضی از حوزه‌ها از جمله اجتماع، خانواده، مدرسه، پلیس و دادگاه می‌پردازد. با توجه به سیطره نظریه کلاسیک و رویکرد تنبیهی بر نظام عدالت کیفری در ایران، غلبه سیاست‌های اجتماعی و فرهنگی مبتنی بر فرهنگِ فردگرایی و افزایش بیش از پیش نقش دولت و متخصصان حرفه‌ای در اداره امور و نیز تنگ شدن دایره اجتماع و فضای عمومی به‌طور روزافزون، به نظر می‌رسد نظریه فوق می‌تواند به‌عنوان «پادزهری» بر این جریان غالب عمل کند. در عین حال، تاکید نظریه مزبور بر مقوله شرم و شرمساری، وجدان اخلاقی، مسیولیت‌پذیری و احیای اجتماع و خانواده و تناسب نسبی آن با فرهنگ دینی و بومی ایران، جذابیت سیاسی ـ اجتماعی ویژه‌ای به این نظریه می‌بخشد.