چارچوب‌های ارزشگذاری موثر در سیاست‌های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

اولویت و برتری‌دادن افراد به رفتارها و شیوه‌های زندگی مجموعه بسیار مهمی از تمایزات کیفی را شکل می‌دهد که معیارهای آن از خواست‌ها، تمایلات و اولویت‌های شخصی ما مستقل است. این چارچوب‌های ارزش‌گذار در تعیین سیاست‌های فرهنگی جوامع گوناگون و در شمار آن جمهوری اسلامی ایران، نقش به‌سزایی دارد. هدف این پژوهش شناسایی این چارچوب‌ها در سیاست‌های فرهنگی جمهوری اسلامی و از رهگذر آن، بررسی امکان ارتقای کیفیت برنامه‌ریزی فرهنگی و ثمربخشی مطلوب‌تر راه‌حل‌ها برای مسائل خاص فرهنگی جمهوری اسلامی ایران است. بدین‌سان، پرسش اصلی آن است که با اتکا به اسناد بالادستی جمهوری اسلامی، چارچوب‌های ارزش‌گذاری موثر در سیاست‌های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران چیست؟ این پژوهش به لحاظ روش، پیمایشی توصیفی و به لحاظ شیوه گردآوری، اسنادی است. جامعه موردمطالعه نیز مجموعه اسناد بالادستی جمهوری اسلامی در باب سیاستگذاری فرهنگی، شامل قانون اساسی، سیاست‌های کلی نظام، سند چشم‌انداز بیست‌ساله و برنامه‌های توسعه پنج‌ساله جمهوری اسلامی است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که سیاستگذاری فرهنگی در جمهوری اسلامی به دنبال تداوم هویت تاریخی و ثبات اخلاقی جامعه از طریق دولت‌‌مداری است. توام با آن، برنامه‌ریزی جهت ارتقای هویت و اخلاق اجتماعی تک‌گویانه نیز با بهره‌گیری از الگوی جامعه دولت‌مدار به میزان کمتری به چشم می‌خورد. با این‌وجود، حرکت به‌سوی خودشکوفایی هویتی و اخلاق هم‌سخنانِ اجتماعی با اتکای بر محوریت جامعه همچنان بی‌رونق مانده است.

Effective Evaluation Frameworks in the Cultural Politics of the Islamic Republic of Iran

Priority and superiority made by individuals for the behaviors and ways of life shapes a very important series of qualitative distinctions that its measures are independent of our demands, desires and personal preferences. These evaluation frameworks play a significant role in determining the cultural policies of various countries including the Islamic Republic of Iran. The aim of this study is to identify these frameworks in the cultural policies of the Islamic Republic, and thereby exploring the possibility of improving the quality of cultural planning and making more effective solutions for the specific cultural problems of the Islamic Republic of Iran. Thus, the main question of this article is that by relying on the higher documents of the Islamic Republic, what are the effective evaluation frameworks in the cultural policies of the Islamic Republic of Iran? The research is descriptive survey, in terms of methodology and documentary in terms of data gathering. The studied materials are a series of the higher documents of the Islamic Republic relating to the cultural policies of the Islamic Republic, including the Constitution, general policies, twentyyear Vision Plan of the Islamic Republic and fiveyear development plans. The findings of this study indicate that cultural policymaking in the Islamic Republic seeks historical identity and society’s moral stability through governance. Along with this, we witness, to a lesser extent, planning for promoting univocal social identity and morality drawing upon societystate oriented model. However, moving towards identity’s selffulfillment and social interlocutory morality relying upon the centrality of society is still in a stagnant state.