بررسی راهبردهای ارتقاء اخلاق شهروندی در شهر تهران

هدف اصلی این پژوهش پیشنهاد راهبردهایی به‌منظور ارتقاء اخلاق شهروندی در شهر تهران بوده است. بر این مبنا، استراتژی پژوهشی در این تحقیق شناسایی و بررسی میزان تاثیر متغیرهایی در نظر گرفته شد که امکان دست‌کاری و تغییر وضعیت آن‌ها برای مدیران شهری فراهم باشد. در همین راستا، استراتژی این پژوهش به‌جای انجام پیمایش کلی در سطح شهر و سنجش کلی میزان پایبندی شهروندان تهرانی به اصول و ارزش‌های اخلاق شهروندی و عوامل فردی موثر بر آن، پیمایش به‌صورت مقایسه‌ای و معطوف به سنجش میزان تاثیر دو متغیر میزان فضای ارتباطی در محله‌ی مورد سکونت و میزان تعامل و همزیستی با دیگری ناشناس بر روی میزان پایبندی به اخلاق شهروندی سامان داده شده است. بر مبنای یافته‌های به‌دست‌آمده، از میان دو متغیر رقیب، تاثیر متغیر میزان تعامل و همزیستی با دیگری ناشناس بر متغیر اخلاق شهروندی مورد تائید قرار گرفت و در مقابل تاثیر میزان فضای ارتباطی بر میزان پایبندی به اخلاق شهروندی مورد تائید شواهد تجربی قرار نگرفت. با توجه به این نتایج، محور اصلی راهبردهای پیشنهادی، بر در نظر گرفتن تسهیلاتی در دریافت خدمات مختلف ارائه شده از سوی شهرداری تهران به گروه‌ها به‌جای محوریت ارائه‌ خدمات متمرکز شده است.