اثر جهت‌دهی بینایی فضایی بر دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی در سطوح مختلف دشواری تکلیف ادراکی-حرکتی

محدودیت‌های اجرای هم‌زمان چند تکلیف اغلب محدودیت‌های توجهی نامیده می‌شود. توجه بینایی-فضایی عملکرد را بهبود می‌دهد، بویژه وقتی محرک‌ها در مکانی که قبلا مورد توجه قرار گرفته است، ارائه شوند. هدف پژوهش حاضر پاسخ به این سوال بود، آیا تغییر در توجه بینایی فضایی از طریق دست‌کاری سازگاری نشانه-هدف می توانند مکانیسم‌های توجهی محدود کننده پردازش‌های مرکزی در تکلیف چندگانه را تحت تاثیر قرار دهد؟ در این پژوهش از یک الگوی دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی تعدیل‌شده استفاده شد، که در آن تکلیف دوم ساده یا انتخابی بود و قبل از هدف اول یک نشانه سازگار یا ناسازگار با هدف ارائه می‌شد.فاصله زمانی بین هدف اول و دوم 200، 400 و 900 هزارم ثانیه بود. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که توجه بینایی فضایی در ارتباط با محدودیت‌های توجهی مرکزی است، اما احتمال کنترل توجه بینایی-فضایی بدون نیاز به منابع مرکزی پردازش نیز وجود دارد.