مقایسۀ میزان پرخاشگری و گوشه‌گیری نوجوانان بی‌سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار

هدف پژوهش حاضر، مقایسۀ میزان پرخاشگری و گوشه‌گیریِ نوجوانان بی‌سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار بود. در این پژوهشِ علی ـمقایسه‌ای، از بین نوجوانانِ پسرِ 10 تا 18 سالة بی‌سرپرست، در مراکز بهزیستی شهر تبریز، 150 نفر به­شیوة تصادفی هدفمند  انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات، از پرسش‌نامة پرخاشگری باس و پری، و پرسش‌نامة پژوهشگر­ساختة گوشه‌گیری استفاده شد و روایی و پایایی هر دو پرسش‌نامه نیز مورد­سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات، با آمار توصیفی، و آزمون‌ تی‌مستقل انجام گردید. نتایج به­دست­آمده نشان داد، بین نمرة کل پرخاشگری و خرده­­مقیاس‌های کلامی، جسمی، و خشم، و گوشه‌گیری نوجوانان بی‌سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد؛ ولی در خرده­­مقیاس دشمنی، بین نوجوانان بی‌سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنا‌داری دیده نشد. بر اساس نتایج پژوهش، چنین نتیجه­گیری می‌شود که با افزایش برنامه‌های ورزشی نوجوانان بی‌سرپرست، می‌توان از آثار منفی پرخاشگری در رفتار فردی و اجتماعی آن‌ها پیشگیری کرد.