ارتباط بین نیمرخ های انگیزشی و مراحل تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین نیمرخ های انگیزشی و مراحل مختلف تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان دختر و پسر دانشگاه های تهران بود. بر این اساس، تعداد 400 دانشجوی دختر و پسر به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و پرسش نامه های مراحل تغییر رفتار تمرینی (کاردینال) و نیمرخ های انگیزشی (پلیتر و همکاران) را تکمیل کردند. به منظور بررسی الگوهای انگیزشی مراحل تغییر رفتار، چهار خوشه انگیزشی (نیمرخ انگیزش خودتعیین، نیمرخ انگیزش متوسط، نیمرخ انگیزش غیرخودتعیین، نیمرخ بی انگیزشی) استخراج شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن برای بررسی ارتباط بین خرده مقیاس های نیمرخ انگیزشی (انگیزه درونی دانشی، انگیزه درونی اجرایی، انگیزه درونی برانگیخته، نظم-دهی درون فکنی شده، نظم دهی تشخیصی، انگیزه بیرونی و بی انگیزشی) و مراحل تغییر رفتار تمرینی استفاده شد. همچنین برای بررسی ارتباط بین خوشه های انگیزشی و مراحل تغییر رفتار و همچنین بررسی ارتباط بین جنسیت و مراحل تغییر رفتار از آزمون خی دو به وسیله ایجاد جدول بندی متقاطع استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مراحل تغییر رفتار تمرینی و نیمرخ های مختلف انگیزشی به استثنای بی انگیزشی، ارتباط مثبت معناداری وجود دارد. ارتباط بین مراحل تغییر رفتار تمرینی و بی انگیزشی، منفی و معنادار بود. در خوشه اول (نیمرخ انگیزشی خودتعیین)، افراد بیشتر در مراحل سوم، چهارم و پنجم و افراد در خوشه چهارم، بیشتر در مراحل اول، دوم و سوم، طبقه بندی شدند. نتایج این پژوهش به طور شفاف نشان می دهد که درونی شدن انگیزش رفتار تمرینی نقش بااهمیتی در حفظ رفتار تمرینی برای مدت طولانی بازی می کند.