نقش نوع رشته ورزشی در خودشفقت ورزی و مکانیسم‌های دفاعی ورزشکاران

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نوع رشته ورزشی در خودشفقت‌ورزی و مکانیسم‌های دفاعی ورزشکاران بود. پژوهش حاضر علی _ مقایسه‌ای بود. در این پژوهش 210 دانشجوی ورزشکار (100 نفر گروهی و 110 نفر انفرادی) با دامنه سنی 20 الی 30 سال انتخاب شدند و پرسشنامه خودشفقت‌ورزی و مکانیسم‌های دفاعی را تکمیل کردند. داده‌ها از طریق آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه تحلیل شد. نتایج نشان داد در میان عوامل تشکیل دهنده خودشفقت‌ورزی، ورزشکاران گروهی و انفرادی تنها در خرده مقیاس اشتراکات انسانی تفاوت معنی‌داری باهم داشتند به طوری که ورزشکاران گروهی احساس اشتراکات انسانی کمتری داشتند. در اتخاذ مکانسیم‌های دفاعی نیز بین ورزشکاران گروهی و انفرادی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت و ورزشکاران از سبک‌های دفاعی به صورت تلفیقی استفاده کرده‌اند. براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان گفت عدم وجود جو حمایت‌گر اعضا از یک دیگر در ورزش‌های گروهی می‌تواند مزیت و برتری زمینه اجتماعی این نوع از رشته‌های ورزشی را در مقایسه با ورزش‌های انفرادی در فرآیند مقابله و سازگاری را خنثی کند. به نظر می‌رسد شرکت در رقابت‌های ورزشی می‌تواند موجب بهبود خلق و خوی ورزشکاران شود و به دنبال آن سطح خودشفقت‌ورزی آن‌ها بالا برود و با توجه به استفاده تلفیقی ورزشکاران از سبک‌های دفاعی به روشی سازگارانه، روانشناسان ورزشی با مداخلات خودشفقت‌ورزانه می‌توانند بستری برای ایجاد سبک‌های مقابله‌ای نوین، بهبود ذهن آگاهی و ریکاوری سریع روانی بعد از شکست را برای ورزشکاران آسیب پذیر فراهم کنند.

the role of sport type in athletes’ self-compassion and defense mechanisms

the purpose of the present study was to investigate the role of the type of sport in self-compassion and defense mechanisms of athletes. the current study was a comparative study. in this research, 210 student athletes (100 group members and 110 individual members) with an age range of 20 to 30 years were selected and completed the self-compassion and defense mechanisms questionnaire. the data was analyzed through the statistical test of one-way analysis of variance. the results showed that there was a significant difference only in the subscale of human commonality among the factors of group and individual athletes’ self-compassion so that group athletes felt less human commonality. there was no significant difference between group and individual athletes in adopting defense mechanisms and the athletes used defensive styles in a consolidated manner. based on the findings of this research, it can be said that the absence of an atmosphere of support for members in group sports can neutralize the advantage and superiority of the social context of this type of sports compared to individual sports in the process of coping and adaptation. it seems that participating in sports competitions can improve the mood of athletes and then their level of self-compassion will increase, and according to the integrated use of defensive styles by athletes in an adaptive way, sports psychologists with self-compassion interventions they can provide a platform for creating new coping styles, improving mindfulness and quick psychological recovery after failure for vulnerable athletes.